Η Νύχτα της Άφθαρτης Πέτρας και του Γαλάζιου Νερού

Μεταξύ Ουρανού και Γης το αντάμωμα.
Μεταξύ Θάλασσας και Ουρανού το χάδι.
Χέρια σκληρά διαβαίνουν τα πελάγη του κορμιού.
Νύχτα υγρή, νοτισμένη από αρμύρα.

Με αφροπόρφυρο βελούδο με σκεπάζεις,

να μην κρυώσω, να μην φοβηθώ όταν

το κύμα σταθεί απέναντι για να με διεκδικήσει.

Θα με ακολουθήσεις; 

Ένας βυθός μας περιμένει,
γυμνοί να κολυμπήσουμε στα ύδατά του, να κουραστούμε και
να ξαποστάσουμε σε κοραλλοσκεπασμένα βράχια, 
αντικρίζοντας πάνω,

ψηλά,

πέρα απ' το διάφανο νερό, την ζωντανή στίλβη των άστρων. 

Θα με ακολουθήσεις;

Θνητός στον δρόμο της αθανασίας μου,

αθάνατη στον δρόμο της θνητότητάς σου. 

Επώδυνο τίμημα, μα άλλωστε τίποτα ποτέ δεν μας χαρίστηκε. 

Είμαι Γυναίκα φτιαγμένη από Νερό 
και είσαι Άνδρας πλασμένος από Πέτρα.

Θα με ακολουθήσεις;

Θα πολεμήσεις με το ανίκητο κύμα;

Θα με αφήσεις να δείξω τον δρόμο σου 
που οδηγεί στο γαλάζιο νερό;

Φοβάσαι. Φοβάσαι πως όταν η νύχτα αναπόφευκτα τελειώσει, 

το κύμα θα χριστεί νικητής.
Υγραίνω τα χείλη σου για να σε ηρεμήσω.

Το σώμα μου είναι Ύδωρ,

είναι Σταγόνα,

είναι Κύμα,

είναι Θάλασσα,

είναι Ωκεανός

και μέσα από υδάτινες σκιές που αιώνες με καλωσορίζουν 

θα βρω τον δρόμο και θα σε ανεβάσω εκεί 
απ' όπου σε σαγήνευσα. 

Εκεί που τελειώνει το νερό και αρχίζει 
της άμμου το Βασίλειο.

Ασήμι αστροφώτιστο θα κλείσω στο χέρι σου,
δώρο πολύτιμο για τις στιγμές της μοναξιάς σου.

Θνητός στον δρόμο της αθανασίας μου,

αθάνατη στον δρόμο της θνητότητάς σου,
και μεταξύ Ουρανού και Γης θα γίνει το αντάμωμα.

Μεταξύ Θάλασσας και Ουρανού θα δοθεί το χάδι.

Πάνω στο δέρμα θα χαράξει μονοπάτια το άχραντο χάδι σου,
πόθου κορμί θα διαβεί τα πελάγη μου.
Νύχτα υγρή, νοτισμένη με αρμύρα.

Με αφροπόρφυρο βελούδο σε σκεπάζω,

να μην κρυώσεις, να μην φοβηθείς όταν

το κύμα σταθεί απέναντι για να με διεκδικήσει.

Μα μην φοβάσαι άλλο πια. Νικήθηκα.

Του άχρονου βυθού μου το Σύμπαν
αποκρυπτογράφησες. 

Γίνε Ιχνηλάτης και αναζήτησέ με

© 2013 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~Ψάξε Με Κάτω Από Το Σεληνόφως