Constance Lapsati: Οκτωβρίου 2013

30.10.13

Εξιστορώντας τους Παλαιούς Καιρούς

Το Τέλος του Καλοκαιριού ~ Samhain
Κάλλιεχ ~ Η Μάγισσα της Καταιγίδας

Ο Τροχός του Έτους ξεκινά με αυτήν την εορτή, που ονομάζεται και Hallowe'en ή Σκοτεινό Μισό του Έτους οριοθετώντας την αλλαγή στο Κέλτικο Ημερολόγιο. Σηματοδοτείται η Εποχή της Cailleach που στα Σκοτικά Γαελικά σημαίνει Γριά Γυναίκα και δεν είναι άλλη από τον Χειμώνα {η Cailleach είναι η Μητέρα όλων των θεών, ενώ λέγεται πως είναι θεοποιημένη πρόγονος, προγονική θεότητα ή πνεύμα της Φύσης. Η Μάγισσα της Καταιγίδας στα Υψίπεδα, εκτός του ότι παγώνει το έδαφος και πολεμάει την Άνοιξη, στοιχειώνει το Ben Cruachan, το Beinn na Caillich στο Isle of Skye και πολλά άλλα βουνά της Σκοτίας. Η λέξη Cailleach βρίσκεται στην λέξη ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ: cailleach-oidhche = η Γριά Γυναίκα της Νύχτας, ενώ στην Ιρλανδία βρίσκεται στην λέξη ΣΟΦΗ, ή ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ: cailleach-feasa και στην ΜΑΓΙΣΣΑ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΓΗΤΕΙΕΣ: cailleach phiseogach}.

Το Σόουιν {κατά τον μήνα Σαμόνιο σύμφωνα με το Ημερολόγιο του Coligny} ήταν η Πρωτοχρονιά των Κελτών, μα και η εορτή προς τιμήν των νεκρών, μία νύχτα με χρώματά της το μαύρο και το πορτοκαλί { χρώματα που αυτόματα μου φέρνουν στον νου την πανέμορφη ''ψυχή'' Mariposa, την πεταλούδα Μονάρχης, Danaus Plexippus, που ξεκινώντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά διανύει πάνω από 3.200 χιλιόμετρα ως το κεντρικό Μεξικό } όπου το διάφανο, λεπτό πέπλο που χωρίζει τον Κόσμο των Ζωντανών από εκείνον των Νεκρών, σηκώνεται και οι δύο αυτοί Κόσμοι ενώνονται. Ένας αόρατος τοίχος είναι αυτός που τους χωρίζει λοιπόν κι όταν ο τοίχος σπάει, οι Κόσμοι επικοινωνούν μεταξύ τους για μία και μόνο Νύχτα.

Ίσως λοιπόν να υπάρχει ένα ψήγμα αλήθειας στο έργο του M. Annaeus Lucanus ~The Civil War, Lucan's Pharsalia~ που λέει ότι οι Γαλάτες την 1η του Νοεμβρίου τιμούσαν τον θεό Τευτάτη με ανθρωποθυσίες για να ενώσουν τους δύο Κόσμους ή πως η Κορακόμορφη θεά Μόριγκαν {η Μεγάλη Βασίλισσα που υπεράσπισε τους Δαναούς στην μάχη με τους Φορβόλγους} έπλενε το αίμα από τα ρούχα των πολεμιστών που θα πέθαιναν στην επόμενη μάχη ... Από την άλλη, δεν είναι τυχαίο που η σύντομη ζωή του Κούκουλαιν {Cuchulainn, ήρωας από τον Κύκλο του Ούλστερ} συνδέεται πολλές φορές με το Σόουιν, όπως και η ζωή του Aillen MacMidgna, ενός μουσικού των ξωτικών της φυλής των Tuatha De Danan.

Και μιας και μίλησα για ξωτικά, την Παραμονή της 1ης Νοεμβρίου, τα ξωτικά είναι κακόκεφα, στεναχωρημένα και κατσούφικα επειδή η νύχτα αυτή, είναι και η πρώτη του Χειμώνα. Τα τραγούδια και οι χοροί τους την νύχτα του Σόουιν είναι πάντα θλιμμένα ... Τί κάνεις λοιπόν για να τα γλυκάνεις; Φτιάχνεις νόστιμα γλυκάκια με βρώμη και μέλι και τα αφήνεις έξω από το σπίτι, ώστε να τα βρουν, να τα γευτούν και να επιστρέψουν έπειτα στους Λόφους τους ... Οι Θεοί των Ιερών Λόφων {Aes Sidhe, Σκοτικά Γαελικά: Daoine Sith} είναι οι κάτοικοι του Αλλόκοσμου που μένουν στις τούμπες {mounds} και τις παραμονές των Εορτών του Πυρός, όπως είναι και το Σόουιν, βγαίνουν έφιπποι και επικοινωνούν με τους θνητούς. Οι θεϊκές δυνάμεις που αγκαλιάζουν την Νύχτα είναι πολύ ισχυρές για να αγνοηθούν, είναι δυνάμεις αλλαγών, γεννήσεων και θανάτου, είναι

Ανοιχτή Πύλη.

Οι εξιστορήσεις των παλαιών παραδόσεων είναι και ο γλυκόπικρος απόηχος ενός ολόκληρου κρυμμένου Κόσμου, που περιμένει υπομονετικά να τον ανακαλύψουμε και να βυθιστούμε μέσα του...

Ο Χρόνος δεν μπόρεσε να σβήσει αυτές τις τελετές που μπορεί να χάνονται στην αχλύ του, όμως ο Χριστιανισμός αφομοίωσε την 1η του Νοεμβρίου εορτάζοντας την αθανασία των ψυχών, ονομάζοντας την εορτή Νύχτα των Αγίων Πάντων {Πάπας Βονιφάτιος IV, 7ος αιώνας}.

Η ίδια λέξη, όπως γράφει ο James MacKillop, προέρχεται από την λέξη Sam = καλοκαίρι και Fuin = τέλος, ενώ στην Σκοτία καλείται Samhtheine {αλλά και Samhuinn} που σημαίνει η Φωτιά της Ειρήνης. Ο λόγος ήταν πως την Νύχτα εκείνη, περπατούσαν στην γη όλα τα πνεύματα, τα φαντάσματα, οι νεράιδες και τα ξωτικά, απολαμβάνοντας την μεγαλύτερη ελευθερία απ' όλες τις υπόλοιπες νύχτες του χρόνου. Όμως, όποιος την Νύχτα αυτή πατήσει στους Κύκλους των Ξωτικών, τους Μαγικούς Κύκλους ή τα Δαχτυλίδια των Νεράιδων {κυκλικά μονοπάτια πάνω στα οποία χόρευαν οι νεράιδες} χάνεται στον Άλλο Κόσμο, ενώ λέγεται πως κάμποσοι τυχεροί~άτυχοι που βρέθηκαν στους Χορούς των Ξωτικών κατά το Σόουιν, είδαν πως οι χορευτές ήταν νεκροί άνθρωποι που γνώριζαν κάποτε...
Επικίνδυνα αυτά τα Δαχτυλίδια του Λαού των Λόφων...

...όσο επικίνδυνο είναι και το Pooka {poc = τράγος, μάλιστα, λένε πως ξινίζει τα βατόμουρα μετά την 31η Οκτωβρίου επειδή τα πατάει} ένα είδος πνεύματος με μορφή αφηνιασμένου αλόγου, ένας εφιάλτης που καλπάζει. Ζει σε χαλάσματα και η 1η Νοεμβρίου είναι για εκείνο μέρα ιερή. Παίρνει τους ανθρώπους καβάλα και οι αναβάτες δεν έχουν εντολή να το ξεκαβαλικεύσουν, αν δεν συμβεί πρώτα κάτι που να φανεί σαν οιωνός. Αν ο αναβάτης δεν υπακούσει και θελήσει να κατέβει από το Pooka, τότε είναι καταδικασμένος να καλπάζει για πάντα πάνω του.

Σε πολλά μέρη της Σκοτίας λοιπόν, εκτός από το σκάλισμα τρομακτικών προσώπων σε πατάτες τοποθετημένες στα παράθυρα ώστε να διώχνουν τα ενοχλητικά πνεύματα, κάτι που αναγνωρίζουμε στο σκάλισμα της κολοκύθας με το όνομα Jack - o'- lantern ~ ο Τζακ με το φανάρι,

{Β.Α. της Σκοτίας είναι φαινόμενο γνωστό σαν η θεία του Κόρμπι, Corbie's aunt και είναι η περίφημη Τρελή Φωτιά ''Will of the Wisp'', ένα είδος παραπλανητικών φώτων που έλεγαν πως ήταν οι ψυχές των νεκρών που δεν είχαν βρει γαλήνη. Τα φώτα αυτά οδηγούσαν τον ανυποψίαστο οδοιπόρο σε επικίνδυνους και συνήθως θανατηφόρους δρόμους}
άναβαν εκατοντάδες πυρσούς που τους κατασκεύαζαν εβδομάδες πριν το Σόουιν, ώστε μετά το ηλιοβασίλεμα της 31ης Οκτωβρίου, κάθε νεαρός και νεαρή να ανάψει τον πυρσό {samhnag}και να περπατήσει γύρω από το κτήμα κρατώντας με σεβασμό τα φλεγόμενα αυτά φώτα για να προστατέψει τον χώρο από τις νεράιδες και τα υπόλοιπα στοιχειά.
{Αναζήτησε & διάβασε

το ποίημα του εθνικού Βάρδου της Σκοτίας

Robert Burns, ''Hallowe'en''}.

Ήταν λοιπόν μία πολύ σημαντική Νύχτα στα Υψίπεδα της Σκοτίας, όπου η ψυχρότητα που ένιωθαν οι θνητοί απέναντι στους υπερφυσικούς τους γείτονες έπρεπε να λυώσει και να γεννηθεί ανάμεσα στους δύο αυτούς Κόσμους μία τέλεια Αρμονία. Οι Φωτιές στους Λόφους, ένα εκθαμβωτικό θέαμα από τον Βορρά ως τον Νότο κι από την Δύση ως την Ανατολή όπου ολόκληρο το τραχύ, άγριο τοπίο των Υψιπέδων γέμιζε με ζεστές, παλλόμενες φλόγες, είχαν την τιμητική τους, όπως συνέβαινε και στην εορτή του Beltaine {πάτησε εδώ και διάβασε αυτή την ανάρτηση για το Beltaine}. Από την μία προσπαθούσαν να κρατήσουν μακριά τις νεράιδες κρεμώντας έξω από τα σπίτια λιόπρινα και καλαμποκένια ομοιώματα της Νεαρής Παρθένας της Συγκομιδής, από την άλλη, επιζητούσαν την επαφή με τους νεκρούς. Ο Σατανάς των Χριστιανών, ο Auld Nick ή Μαύρος Ντόναλντ των Σκοτσέζων {Domhnuill Du} εμφανιζόταν στις απομακρυσμένες φάρμες, επιτρέποντας στους νεότερους να κρυφοκοιτάξουν για λίγο το μέλλον {a peep into the secrets of futurity}. Οι ηλικιωμένοι έβλεπαν αυτό το δώρο σαν μία παγίδα για τους άπειρους νέους και οι νέοι με την σειρά τους, θεωρούσαν πως οι ηλικιωμένοι τους ζήλευαν, επειδή Αυτός που κυβερνάει στην Σιωπηλή Νύχτα, έδινε μόνο σε εκείνους το δώρο της μαντείας.

Υπήρχαν κι άλλου είδους μαντείες για την Νύχτα του Σόουιν, όπου οι κάτοικοι έβγαιναν μες στο σκοτάδι και το πρώτο κούτσουρο που θα έβρισκαν μπροστά τους, ήταν κι αυτό που τους έλεγε την μοίρα. Άλλοτε, πήγαιναν στην σιταποθήκη και έπιαναν μίσχους βρώμης, όπου σύμφωνα με τον αριθμό των σπόρων που είχαν οι μίσχοι, τα κορίτσια προφήτευαν πόσα παιδιά θα κάνουν. Την ίδια στιγμή, κάποιος άνοιγε διάπλατα την πόρτα, παίρνοντας λιχνισμένο καλαμπόκι που το άφηνε να παρασυρθεί από τον άνεμο τρεις φορές. Την τρίτη φορά, εμφανιζόταν μία οπτασία που έμπαινε από την πόρτα της σιταποθήκης και όλοι, γίνονταν μάρτυρες της εμφάνισής της.

Κάποιοι άλλοι, πήγαιναν στο Πέρασμα των Ζωντανών και των Νεκρών ή αλλιώς, ένα πέρασμα, ένας δρόμος που είχε περάσει από εκεί μία κηδεία {Bealach nam Marbh = Το Πέρασμα των Νεκρών}και μέσα σε απόλυτη σιωπή, γυρνούσαν ανάποδα τα μανίκια του πουκάμισου που φορούσαν. Επέστρεφαν στο σπίτι, ξάπλωναν έχοντας το τζάκι πάντα αναμμένο και ξαφνικά, άλλη μία οπτασία έμπαινε μέσα στο δωμάτιο, επιτυγχάνοντας και με αυτόν τον τρόπο, την Επαφή με τον Άλλο Κόσμο.

Το περίφημο Ελληνικό τρίστρατο της Εκάτης, είχε την τιμητική του στην Υψιπέδια Σκοτική Παράδοση. Πήγαιναν λοιπόν σε ένα τρίστρατο όπου κάθονταν σε ένα σκαμνί με τρία πόδια και λίγο προτού η ώρα σημάνει Μεσάνυχτα, ακούγονταν μυστηριώδεις φωνές που καλούσαν τα ονόματα εκείνων που θα πέθαιναν πριν το επόμενο Σόουιν.

Αν όμως ο Νυχτερινός Επισκέπτης του Μεσονυκτίου είχε μαντέψει και είχε καταφέρει να πάρει μαζί του κομμάτια από το ένδυμα που ανήκε σε κάποιον μελλοθάνατο, μπορούσε να αντιστρέψει το θανατικό, πετώντας μακριά τα κομμάτια, φωνάζοντας το όνομα του άτυχου, σώζοντάς τον από βέβαιο θάνατο.
Με την επιστροφή στο σπίτι, λάμβανε χώρα άλλο ένα ξόρκι μαντείας, που δεν ήταν άλλο από το Κάψιμο των Καρυδιών. Κάθε καρύδι κι ένα όνομα, ένα ανδρικό κι ένα γυναικείο, ώστε τα δύο καρύδια μαζί να προκαλέσουν έναν φλογερό έρωτα μεταξύ των δύο ενδιαφερομένων. Ακολουθούσε τραπέζι με φαγητά και γλυκά {κέικ από μήλα και καρύδια για να τιμήσουν τους προγόνους μα και για να φέρουν καλή τύχη στους νέους, όπως μας μεταφέρει ένας παλαιός Βάρδος του Ayrshire} όμως οι στιγμές της χαράς δεν διαρκούσαν για πολύ, κι έτσι πετούσαν γρήγορα σαν τις σκιές που διώχνει ο Ήλιος με την ανατολή του ...