''Όσο πιο πολύ καλύτερα'' versus ''Το λίγο είναι πιο όμορφο''

Όποτε ακούω την έκφραση 

‘ έχω συνέχεια έμπνευση και γράφω ’

σκιάζομαι και φεύγω 

επειδή εκείνος που δεν γνωρίζει τί πραγματικά σημαίνει έμπνευση, 

κινδυνεύει να γίνει ο ηνίοχος που θα με ρίξει στον γκρεμό.

Έχουμε μπερδέψει θαρρώ τις στιγμές και τις έχουμε κάνει όλες ίδιες. 

Η έμπνευση δεν μπορεί να είναι διαρκής. 

Μία σπίθα είναι, η ιδέα, το τσαφ, 

και όλο το υπόλοιπο 99% αποτελείται από δουλειά, από κάματο.

Μία στιγμή μόνο, μία λάμψη αρκεί ώστε να ηχήσει της Μούσας το κάλεσμα. 

Όπως και στα  σύμπαντα  που γνωρίζουν δημιουργία, συντήρηση και καταστροφή, 

αυτή η αλληλουχία της δημιουργίας και της καταστροφής συνεχίζεται, 

όσο η φαντασία ενός κοσμικού νοός αναστέλλεται 

και η σπίθα σβήνει 

ή 

όσο η φαντασία ενός κοσμικού νοός οργιάζει 

και η σπίθα ξεσπά. 

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στον μύθο του Όσιρι, 

ο τελευταίος είναι η μία πλευρά του νομίσματος, ο δημιουργός. 

Η άλλη πλευρά είναι ο αδερφός του, ο Σεθ, ο καταστροφέας.
Και να 'ταν μόνο η αιγυπτιακή κοσμογένεση...

Όχι λοιπόν, η έμπνευση ποτέ δεν μπορεί να είναι διαρκής διότι 

αέναα 

η τάση της εντροπίας προς την αταξία φίλοι μου, 

πολεμά με την διαδικασία της δημιουργίας της τάξης. 

Κάτι κάνουμε στραβά εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι, 

όταν ο ίδιος ο φυσικός κόσμος 

μάς δείχνει πως έχει ανάγκη από διάλυση και σκοτάδι, 

ώστε μέσα από την καταστροφή της τάξης, 

να έλθει και πάλι η φωτεινή δημιουργία αυτής. 

Αλλά τι σας λέω τώρα … εμείς είμαστε συγγραφείς και έχουμε πάντα… ‘έμπνευση’