Όλοι γνωρίζουμε την Μόνα Λίζα του Leonardo Da Vinci, καθώς και την αυθεντική μοναδικότητά της.
Πιστεύω λοιπόν πως έχουμε λίγη από την στοιχειώδη εξυπνάδα ώστε να αναγνωρίζουμε έναν δημιουργό αλλά και τα έργα του.
Δυστυχώς όμως, κυκλοφορούν κι άλλοι πίνακες με Μόνες Λίζες-Άβαταρ
αγνώστων και σίγουρα ατάλαντων δημιουργών,
αφόρητα κίβδηλες, εκνευριστικά αντιαισθητικές, αντιπαθητικά νοθευμένες.
Οι Μόνες Λίζες-Άβαταρ θεωρούν τους εαυτούς τους ξεχωριστούς,
αλλά κάποτε πρέπει να μάθουν ότι είναι νεκρές από εμπνεύσεις.
Αρπάζουν τα πάντα από παντού και το σύνολο αυτής της αρπαγής,
το ονομάζουν έμπνευση.
Όταν έχεις το σύνδρομο της στέρησης της έμπνευσης,
παραφυλάς και αρπάζεις μέχρι και τα σκουπίδια του δημιουργού.Δεν χρειάστηκε ποτέ να εκμαιεύσω/αρπάξω/κλέψω οτιδήποτε από κανέναν,
διότι γνωρίζω για ποια πράγματα είμαι ικανή
- και για ποια όχι -
και ξέρω πολύ καλά ότι στα πρώτα είμαι άψογη,
χωρίς να χρειαστεί να λαφυραγωγήσω ιδέες ώστε να ανέβω ένα παραπάνω σκαλοπάτι
ή απλά να φανώ αρεστή και κουλτουριάρα, πάνω σε ξένες πλάτες.
Η δική μου έμπνευση όμως, μου ανήκει,
όπως η Μόνα Λίζα ανήκει στον ζωγράφο που την δημιούργησε,
όπως όλες οι ιδέες
-πνευματικά παιδιά-
ανήκουν σε εκείνους που πρώτα τις σκέφτηκαν και μετά τις υλοποίησαν, με κόπο,
ώστε έπειτα, να δοθούν στον κόσμο.
Σε κόπο άλλου, δεν βάζω τον δικό μου ιδρώτα. Είναι ανέντιμο.
Σε δικό μου κόπο πάντως, μην βάζεις το χεράκι σου. Είναι άτιμο.
Κλείνω με μία από τις πολλές δικαιώσεις:
Όπως ανέφερα, όλοι γνωρίζουμε την Μόνα Λίζα του Leonardo Da Vinci,
καθώς και την αυθεντική μοναδικότητά της.
Όταν λοιπόν θα δείτε μία νέα Μόνα Λίζα-Άβαταρ,
έναν ατάλαντο κλώνο του πραγματικού δημιουργού,
είμαι βέβαιη πως θα μπορέσετε να ξεχωρίσετε μεμιάς
το Αληθινό από το Ψεύτικο,
την Εντιμότητα από την Ατιμία,
το κοπιαστικό δημιούργημα από το copyαστικό έκτρωμα,
όπως ακριβώς ξεχωρίσατε με ευκολία ότι η αληθινή Μόνα Λίζα είναι στα αριστερά
και η κάλπικη Μόνα Λίζα-Άβαταρ είναι στα δεξιά.
Αυτό συμβαίνει επειδή το πραγματικό Ταλέντο δεν κρύβεται.
Θάβεται, κάποιες φορές ναι, θάβεται,
μα σαν σπόρος, επίμονα ξεπετιέται πάλι μέσα από το χώμα,
ώσπου να φυτρώσει και να αποδώσει τους καρπούς εκείνους
που θα προσφέρουν την απαραίτητη τροφή στο πνεύμα.
αγνώστων και σίγουρα ατάλαντων δημιουργών,
αφόρητα κίβδηλες, εκνευριστικά αντιαισθητικές, αντιπαθητικά νοθευμένες.
Οι Μόνες Λίζες-Άβαταρ θεωρούν τους εαυτούς τους ξεχωριστούς,
αλλά κάποτε πρέπει να μάθουν ότι είναι νεκρές από εμπνεύσεις.
Αρπάζουν τα πάντα από παντού και το σύνολο αυτής της αρπαγής,
το ονομάζουν έμπνευση.
Όταν έχεις το σύνδρομο της στέρησης της έμπνευσης,
παραφυλάς και αρπάζεις μέχρι και τα σκουπίδια του δημιουργού.Δεν χρειάστηκε ποτέ να εκμαιεύσω/αρπάξω/κλέψω οτιδήποτε από κανέναν,
διότι γνωρίζω για ποια πράγματα είμαι ικανή
- και για ποια όχι -
και ξέρω πολύ καλά ότι στα πρώτα είμαι άψογη,
χωρίς να χρειαστεί να λαφυραγωγήσω ιδέες ώστε να ανέβω ένα παραπάνω σκαλοπάτι
ή απλά να φανώ αρεστή και κουλτουριάρα, πάνω σε ξένες πλάτες.
Η δική μου έμπνευση όμως, μου ανήκει,
όπως η Μόνα Λίζα ανήκει στον ζωγράφο που την δημιούργησε,
όπως όλες οι ιδέες
-πνευματικά παιδιά-
ανήκουν σε εκείνους που πρώτα τις σκέφτηκαν και μετά τις υλοποίησαν, με κόπο,
ώστε έπειτα, να δοθούν στον κόσμο.
Σε κόπο άλλου, δεν βάζω τον δικό μου ιδρώτα. Είναι ανέντιμο.
Σε δικό μου κόπο πάντως, μην βάζεις το χεράκι σου. Είναι άτιμο.
Κλείνω με μία από τις πολλές δικαιώσεις:
Όπως ανέφερα, όλοι γνωρίζουμε την Μόνα Λίζα του Leonardo Da Vinci,
καθώς και την αυθεντική μοναδικότητά της.
Όταν λοιπόν θα δείτε μία νέα Μόνα Λίζα-Άβαταρ,
έναν ατάλαντο κλώνο του πραγματικού δημιουργού,
είμαι βέβαιη πως θα μπορέσετε να ξεχωρίσετε μεμιάς
το Αληθινό από το Ψεύτικο,
την Εντιμότητα από την Ατιμία,
το κοπιαστικό δημιούργημα από το copyαστικό έκτρωμα,
όπως ακριβώς ξεχωρίσατε με ευκολία ότι η αληθινή Μόνα Λίζα είναι στα αριστερά
και η κάλπικη Μόνα Λίζα-Άβαταρ είναι στα δεξιά.
Αυτό συμβαίνει επειδή το πραγματικό Ταλέντο δεν κρύβεται.
Θάβεται, κάποιες φορές ναι, θάβεται,
μα σαν σπόρος, επίμονα ξεπετιέται πάλι μέσα από το χώμα,
ώσπου να φυτρώσει και να αποδώσει τους καρπούς εκείνους
που θα προσφέρουν την απαραίτητη τροφή στο πνεύμα.
Αγαπημένη Κωνσταντίνα μου! Αυτό το έκτρωμα δεξιά, δε θα μπορούσε να ονομάζεται τέχνη. Τέχνη είναι ότι δημιουργεί κάποιος εμπνευσμένος απο ψυχή και μυαλό, βασισμένος σε όνειρα προσδοκιες ή ακόμη φόβους και εφιάλτες...Δε νομίζω πως η Τζοκόντα Άβαταρ συγκαταλέγεται σε οποιοδήποτε τομέα απο τους παραπάνω. Μάλλον στην ηλιθιότητα κάποιων που θέλουν να πουλήσουν βασιζόμενοι στην αδιαφορία του κόσμου να αποδεχτεί επιτέλους το αληθινό και να διαγράψει το ψέυτικό ή αλλιώς 'μουφα' που μας πασάρουν όλοι οι επιτήδειοι ή ακόμη και κάποιοι ορκισμένοι έμποροι....Μεγάλο(με μεγάλη μου θλίψη) παράδειγμα η ίδια η Ελλάδα και οι έλληνες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την τέχνη.
ΔιαγραφήΚαπηλεύονται τα πάντα.
Το Άβαταρ είναι η φυσική τους, εκ γενετής θα έλεγα, ικανότητα
να κλέπτουν και να "αποδημιουργούν" τα κλαπέντα,
είτε αυτά είναι πεποιθήσεις, ιδέες ή έργα,
ενώ αναγάγουν την δραστηριότητα αυτή σε αγαπημένο άθλημα,
καπηλευόμενοι τα παραπάνω που ανέφερα.
Αλλά όπως επίσης ανέφερα και στο κείμενο κλείνοντάς το,
έχουν γνώση οι Φύλακες.
Και η Δικαίωση θα έρθει.
Να είμαστε βέβαιες !