Η Κέλτικη Πρωτομαγιά & οι Φλόγες της Γονιμότητας

Μπγιάλτεϊνγ { Bealltainn } ή Μπέλτεϊν { Beltaine } ονομάζεται η Γαελική εορτή της Πρωτομαγιάς {και γιατί όχι της Πρώτης Μαγείας ...;} στην Ιρλανδία, την Σκοτία {όπου και καλείται Latha Bealltainn, δηλαδή η μέρα του Μπγιάλτεϊνγ} και την Νήσο Μαν.

Η ονομασία ίσως και να προέρχεται από την Γαελική λέξη bel που σημαίνει λαμπερή και teine που σημαίνει φωτιά {εξ ου και Latha Bealltainn που μεταφράζεται ως Ημέρα της Λαμπρής Φωτιάς} και πιθανόν να σχετίζεται με το όνομα του κέλτικου θεού Μπελενός.

Το Bealltainn, στο οποίο η Άνοιξη έδινε την θέση της στο Θέρος, εορταζόταν με τελετές για την γονιμότητας της Γης, με αναμμένες στους λόφους φωτιές που έδιωχναν μακριά τις μάγισσες, με χορευτικά γαϊτανάκια ~το Maypole, σύμβολο του φαλλού που ενώνεται με την Γη, ο Ιερός Γάμος δηλαδή~ ενώ όλα τα ερωτευμένα ζευγάρια περνούσαν μαζί την νύχτα {άλλη μία θυσία, εκείνη της Ιερής Παρθενίας} και την επόμενη ημέρα, επέστρεφαν στα σπίτια τους έχοντας μαζέψει αγκαλιές από λευκάγκαθα, σαμπούκο και αγιόκλημα. 

 

Το Bealltainn είναι από τις νύχτες εκείνες όπου το Πέπλο που χωρίζει τους δύο κόσμους σηκώνεται και οι δύο αυτοί κόσμοι ενώνονται. Ο Αλλόκοσμος ανοίγει τις Πύλες του και τα ξωτικά κι οι νεράιδες απαρνούνται προσωρινά την Αορατότητά τους και φανερώνονται στους θνητούς.

Η νύχτα όμως, ακόμα κι αν εμφανίζονταν αθώα ξωτικά και σαγηνευτικές νεράιδες, παρέμενε επικίνδυνη κι έτσι, πολλά πανάρχαια ξόρκια ψιθυρίζονταν για την αποφυγή ατυχημάτων και την εκδίωξη κάθε κακού, ενώ παράλληλα θυσιαζόταν ένα κριάρι πάνω σε μία όρθια πέτρα, το αίμα του οποίου την ράντιζε μέχρι να ποτίσει το έδαφος.

Οι επισκέψεις στα πολλές ιερές Πηγές ήταν συνηθισμένες. Το τελετουργικό περπάτημα και η εναπόθεση νομισμάτων ή υφασμάτων δεμένων σε κλαδιά ιερών δέντρων, γινόταν σε συνδυασμό με κάθε είδους προσευχές για καλοτυχία, υγεία και ίαση. Φεύγοντας, έπαιρναν μαζί τους λίγο από το νερό για αγίασμα, ενώ απαγορευόταν αυστηρά να γυρίσουν πίσω το κεφάλι και να κοιτάξουν για τελευταία φορά την Πηγή. Τελετουργικό περπάτημα λάμβανε χώρα και κατά την διάρκεια ενός περιπάτου σε κάποιον Λαβύρινθο, φυτικό ή πέτρινο.

 

Εκτός από την θυσία ζώων, ο Ιούλιος Καίσαρας μας λέει ότι σε στιγμές μεγάλης ανάγκης, π.χ. για την καρποφορία και την γονιμότητα της γης, χρησιμοποιούσαν και το Σκιάχτρο ~τον Wicker Man~ ένα πανύψηλο ομοίωμα ανθρώπου φτιαγμένο από ιτιά μέσα στο οποίο έκαιγαν το αβοήθητο και φυλακισμένο ανάμεσα στα ευλύγιστα κλαδιά του δέντρου θύμα. 
  

Φθάνοντας στο τέλος, θα αναφέρω τον Γίγαντα του Cerne Abbas στο Ντόρσετ του Ηνωμένου Βασιλείου, μία πελώρια φιγούρα που ίσως και να σχετίζεται με την εορτή του Θέρους, καθώς την Πρώτη Μαΐου ο Ήλιος ανατέλλει σε πλήρη ευθυγράμμιση με αυτό το σύμβολο γονιμότητας, όπου από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, οι γυναίκες συνεχίζουν να επισκέπτονται και να περπατούν πάνω στο πελώριο σκαλισμένο σώμα με τον επίσης τεράστιο φαλλό ώστε να διευκολύνουν μία μελλοντική τεκνοποίηση.

 

Μπέλτεϊν απόψε.

Δεν γνωρίζω αν θα κόψεις κράταιγους & μαγιόξυλα
νοτισμένα από την νυχτερινή υγρασία
ή αν θα προσφέρεις σπόρους & καρπούς
για την αναγέννηση της Φύσης ...

Δεν ξέρω αν θα συναντήσεις νεράιδες & ξωτικά 

ή αν θα βρεθείς
σε κάποια σκοτεινή σύναξη μαγισσών 
~& πόσο τυχερός στάθηκες που αυτή τελείωσε,
ακόμα δεν μπορείς να φανταστείς ...

Δεν έχω την δύναμη να μαντέψω τί θα κάνεις 

αν ξαφνικά
σκιστεί το αραχνοΰφαντο Πέπλο 
& περάσεις για πάντα στον Αλλόκοσμο.

Αναζήτησε και θα βρεις

Μόνο αυτό θα σου πω

 Κι ένα Κέλτικο Ψιθύρισμα
έτσι, για την αποψινή νύχτα ...

 

 © 2013 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Εξιστορήσεις & Realm Of Celts