Το Δένδρο του Ιδέναι

Γίνομαι Πυρ και σε καίω φιλήδονα.

 

Φλόγες απόλαυσης ανάβουν στο σώμα,
εύφλεκτος πόθος που αθώο αυτουργό αναζητά ένοχα για να εξαπλωθεί.

Πρώτη Φύση Αήρ και με έκσταση σε αγγίζω.

Φύσημα επικίνδυνο που την φλόγα εξάπτει και λάγνα χαϊδεύει του μηρούς,

ξέρεις,

εκεί,

στο κέντρο του Σύμπαντος που μου ανήκει,

εκεί που ανεκτίμητα αναδύεται το Δένδρο του Ιδέναι,

το ιερό Άβατον που παλλόμενα στην σάρκα μου βυθίζεται,

το Δένδρο του Ιδέναι.

 

Προτού το τελευταίο δευτερόλεπτο χαθεί και πριν Αιωνιότητα γίνει σε Ύδωρ εξελίσσομαι και σε καθαίρω

μα

αμόλυντος δεν είσαι, παρά μονάχα στη Ψυχή. Στην σάρκα σε θέλω ανήθικο.

Υγρή ηδονή κυλάει στον λαιμό σου

δροσίζοντας τις φλόγες που εξαπέλυσα με την δριμύτητα της άγριας καταιγίδας.
 

Σε γόνιμο έδαφος μεταμορφώνομαι και τότε με βαπτίζεις Γαία.

Σπόρο πολύτιμο χαρίζεις και σου γεννώ την Φαντασία.

Κι εκείνες τις ναρκωμένες ώρες

νιώθω Θεά γιατί ο Αιθέρας είναι αυτός που ντύνει τις οικίες των Αθανάτων.

Μέσα και έξω.
Ο Κύκλος κλείνει 
και παίρνει την μορφή του Ουροβόρου.
Ο Όφις θα αναγεννηθεί
το ίδιο κι εγώ
το ίδιο κι εσύ
 και με σάρκα αναγεννημένη, πρωτόφαντη
αλχημικά θα επιστρέψεις πάλι σε μένα,
κυκλώνοντας την Ύπαρξή μου με την Ολότητα 
ενώνοντας την Ύπαρξή μου με την ιερότητα του Πέντε.  

 © 2013 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Find Me Under The Moonlight