Ασημένια λάβα

Γεύσου το φιλί

που το μαρτύριο της τρεμάμενης ηδονής

υπομένει με λαχτάρα.

Γίνε ηφαίστειο

και κάψε με

κάψε με για να καείς.

Γίνε μάγμα, 

μάγμα κρυστάλλινο,
καυτό,

γίνε

λάβα επώδυνης μεγαλοπρέπειας,

να με κυκλώσεις

και να με παρασύρεις σε θάνατο

που δεν γνωρίζει ανάσταση.

Ξέρεις ...

δεν υπάρχει έρωτας που να ανυψώνει μόνο τις αισθήσεις

{ ... ζήτα τον έρωτα που είναι τιμή για την ψυχή ... }

Χίλιοι και ένας θάνατοι

όλοι μικροί,

όλοι μοναδικοί,

όλοι δικοί σου και δικοί μου.

Πεθαίνω λοιπόν,

χίλιες φορές πεθαίνω μαζί σου.

Θεά δεν είμαι κι ούτε θα γίνω,

μα σαν θεότητα λατρεύομαι από σένα.

Στον άχρονο χρόνο,

στην ώρα που δεν σαλεύει,

στην σελήνη που γίνεται υγρή,

στην λάβα που κλείνει όλους τους δρόμους,

στο μεταμεσονύκτιο κάλεσμα του ανέγγιχτου πόθου,

όρκο θα δώσω

με μάρτυρες το ασήμι μου και τον χρυσό σου.

Να μην τολμήσω να αναπνεύσω ελεύθερη πνοή

αν δεν αφήσω τον υγρό χρυσό της λάβας σου να κυλήσει

μέσα στις άπληστες φλέβες μου

 { ... μαζί με σένα ...}

Θρόισμα σάρκας ακούγεται απαλά και μας ξυπνά.

Λάβα και ασήμι,
σελήνη και ηφαίστειο.

Δεν ξέρω τί είμαι

δεν ξέρω τί θα γίνω.

Θεά όμως δεν είμαι κι ούτε ποτέ θα γίνω,

ακόμα κι αν σαν θεότητα λατρεύομαι από σένα.

Δεν είμαι θεά ...
μα λατρεύομαι από σένα ...

© 2013 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Find Me Under The Moonlight

06/12/2013