Και Εγέννησεν Ποίησιν

^{Αν ο λυρικός Λόγος είχε όνομα, τότε σίγουρα αυτό θα ήταν το όνομα του Δεσποτάκη της Δαμητρός.}

^{Ο Δεσποτάκης της Δαμητρός... ο Δημήτρης...
η Ελληνίδα εκείνη Φωνή που σμιλεύει τις λέξεις και τις ντύνει με χρώματα,} 

^{συνεπαίρνοντας,} 

^{ενθουσιάζοντας,} 

^{ταξιδεύοντας,} 

^{με τρόπο εξαίσια λυρικό,} 

^{αδιαφισβήτητα μοναδικό.}

^{Φιλόπονος μύστης ο Δημήτρης,
πνευματικά Ελεύθερος.
Ασυνήθιστος Ποιητής, ασυμβίβαστος,
δεν αντιγράφει και δεν αντιγράφεται,
δεν ακολουθεί νόρμες,
δεν επηρεάζεται και παραμένει γνήσιος,
με δικό του αυθύπαρκτο ύφος,}

^{με Ψυχή} 

^{που ναι μεν επιδιώκει την απλοϊκότητα της ζωής μα παράλληλα αυτή η απλοϊκότητα} 

^{υποτάσσεται στα πλούσια βαθύτερα νοήματα} 

^{που κρύβει ο ανυπότακτος Λόγος του.}

^{Έναν λόγο που θα αποκαλούσα ακτινοβόλο,} 

^{αφ' ενός επειδή φωτίζει την ένδεια της εποχής μας,} 

^{αφ' ετέρου γιατί μας προκαλεί να αναζητήσουμε και να κατανοήσουμε
και εκ τρίτου επειδή ο λόγος του πολλές φορές μυρίζει βουνίσιο αέρα και θαλασσινή αρμύρα 
και κάποιες άλλες,
μεζέδες και ουζάκι κάπου εκεί δίπλα που σκάει το κύμα. 
Η αρμονία των λέξεων} 

^{που ο Δημήτρης εφευρίσκει,}

^{εκφράζει πρωτότυπα την πλούσια σε ήθος μεσογειακή ιδιοσυγκρασία που τον διακρίνει.
Μέσα από την ζωντάνια του λόγου του συλλαμβάνει λυρικά και με μοναδική ενόραση}

^{έννοιες όπως Έρωτας, 
Άνεμος, 
Θάλασσα, 
Ελευθερία, 
καθιστώντας τον παράλληλακαι 
έναν ποιητικό φύλακα του Λόγου 
που προασπίζει, διαφυλάττει και διασώζει την πολιτισμική μας κληρονομιά,}

^{την Γραφή και το Αλφάβητο,}

^{την Ιστορία και την Προϊστορία.}

^{Κι όλα αυτά, μέσα από την Έμπνευση,
την Μούσα εκείνη 
που σιωπηλά κάθεται μαζί του
και του προσφέρει απλόχερα την εύνοιά της.}

^{Κάτι άλλο που πιθανόν να έχετε παρατηρήσει, και το οποίο θεωρώ ως σημείο ορόσημο που τον ξεχωρίζει, είναι πως ο Δημήτρης δεν θα υμνήσει ποτέ την αγάπη.} 

^{Γράφει για τον Έρωτα,}

^{τον ακατοίκητο Έρωτα κατ' εμέ,}

^{τον αυτόχθονα και τον γηγενή κατά τον Λιαντίνη,}

^{τον Πρώτιστο των θεών του Αριστοτέλους,}

^{τον Διφυή που κρατεί τα κλειδιά των πάντων, κατά τους Ορφικούς.}

^{Ο Έρως, ο έλκων, ο κινούν,
το Σύμπαν εκείνο όπου η έλξη είναι η κίνηση που οδηγεί προς την γένεση και την γέννηση}

^{ενός ποιήματος, ώστε αυτή η κοσμική ροή 
να τον εμπνεύσει και να γράψει 
για το αφροσκέπαστο κύμα, 
για μία χρυσή ακρογιαλιά,
για μία Ελληνίδα Μάνα που ήρωες γεννάει.
Να γράψει για την Σελάνα
και για τις λίμνες των Νυμφών,
για την μικρή του Αυγή
και τον Μικρό Αυτοκράτορα,
για τα βήματα του Ελύτη,
για μία άνοιξη του Μάη,
για την Μάχη της Σοφίας,
για τον άνθρωπο,
να γράψει για την Αρμονία του Σύμπαντος,
να γράψει για ολάκερο τον κόσμο της δική του Ψυχής.}

^{Δίκαια λοιπόν θα πω πως} 

^{αν ο τίτλος του Homo Universalis,} 

^{του Οικουμενικού Ανθρώπου,
ήταν να δοθεί 
σε ένα δημιουργό για το έργο του,
τότε είμαι βέβαιη πως αυτόν τον τίτλο} 

^{- με την δύναμη της πένας του -} 

^{τον έχει κάνει ήδη δικό του ο Δημήτρης.}

^{Δεν θα πω περισσότερα.} 

^{Ο Δημήτρης έχει αποδείξει πως είναι} 

^{Φως στο σκοτάδι των καιρών μας.}

^{Δίπλα στην παρακαταθήκη του}

^{Αλεξανδρινού Καβάφη}

^{του Δελφικού Σικελιανού}

^{του Ιαμβικού Παλαμά}

^{του νεοκλασικιστή Κάλβου}

^{του σατιρικού Σούτσου}

^{στέκεται επάξια και ισάξια} 

^{το έργο του Δεσποτάκη της Δαμητρός}

^{στο οποίο κανένας} 

^{από τους παραπάνω προσδιορισμούς}

^{δεν δύναται να σταθεί δίπλα στο όνομά του,}

^{εκτός από μία μοναχά λέξη που περικλείει όλα τα παραπάνω και αγκαλιάζει όλα τα ανείπωτα υπόλοιπα :}

^{Η λέξη εκείνη δεν είναι άλλη από την λέξη Έλλην.}

^{Δεσποτάκης της Δαμητρός} 

^Έλλην

^{Πατώντας εδώ
μετεφέρεστε στο προσωπικό ιστολόγιο}

^{του Δεσποτάκης της Δαμητρός} 

^{Με τιμή,} 

^{αναρτώ ξανά το ποίημα που εμπνεύστηκε}

^{για ένα Μικρό Μικρανέμι ...}

^{Σε ευχαριστώ ...}

Ἕνα Μικρὸν Μικρανέμι

Μέσα εἰς τῶν ἀνέμων τὴν παραζάλην,

γεμᾶτον νιότης ζωήν, μικρὸν μικρανέμι ἐχάθη,

κάπου εἰς τοῦ Δημοσάρη τὴν γῆς,

σὲ δυό τὴν Ὄχη ποὺ ἔκοψε.

Μαγεμένον, τὴν φρεσκάδαν του ἅπλωνε,

σὲ μονοπάτι ποὺ ᾿χε γάργαρες πηγές,

σὲ λίμνες ἀπὸ νεράιδες ζωγραφισμένες γαλαζοπράσινες

κι ἄφηνε τὰ κελαηδίσματα,

χάδι νὰ εἶναι μακρόσυρτον εἰς τὴν ἀγκαλιάν του.

Ἤξερε ἀπάνω πὼς εἶναι σ’ ἀψηλὲς κορφάδες,

ἀγριεμένοι, ἄνεμοι γηραιοὶ πὼς τὸν ἀναζητοῦν.

Μὰ λεύτερον τὸ μικρανέμι,

σὲ πρωινὸν καστανόλογγον εὐωδιαστόν ἐτρύπωσε,

μὲ παιδικὴν ὁρμὴν

καὶ μέσα του εἶδε, κόσμοι ἦταν, ἀλλόκοσμοι.

Δρύοπες τῶν δασῶν, Λέλεγες τῶν λιμνῶν,

ἀπὸ καστανιὲς πίσω ξεπρόβαλαν,

ῥωτῶντας γιὰ τὸν Δράκον, γιὰ τὸν Κύνα…

ἄχ…

μονάχον ἤθελε,

εἰς τὴν ἄγριαν βροχοστόλιστον Ὄχη νὰ ζήσῃ.

Ἔπλεε τὸ μικρανέμι,

σὲ γεννημένες σκιὲς ἀπὸ βράχους σεμνούς,

ἀπάνω χόρευε εἰς τὶς ῥεματιὲς μὲ πουλιά, πασχαλιὲς καὶ πεταλοῦδες

κι ὁποὺ πατοῦσε ἄκουες σιγανά…

Βαθύρεμα…Πλύστρα…Πλατανίτσες…

Ῥηγιάς… Ἀρχάμπολη…

Χοροπηδοῦσε καὶ γέλαε,

μιᾶς εἰς τὰ Στῦρα, εἰς τὸ Μαρμάρι καὶ εἰς τὴν Κάρυστον μιᾶς.

Κι ἔπειτας μὲ φούριαν τὸ μικρανέμι,

μέσα περνοῦσε ἀπὸ αὐλές λευκές, ἀσβεστωμένες,

μ’ ἀνθισμένους ἰβίσκους, γιομᾶτες ῥοδιὲς καὶ γλυκὰ φραγκόσυκα.

Σὲ δροσερὰ μέσα τρύπωνε σπηλιώματα

κι ὕστερις πετοῦσε ἀψηλά,

βαστῶντας γερὰ τὶς κελαηδιὲς τῆς ἄγριας καρδερινιώς,

τοῦ φλώρου, τοῦ λούγαρου, τοῦ ἀηδονιοῦ…,

σκορπῶντας τὴν χάριν του,

εἰς τῖς ἀνθισμένες τῆς Ὄχης πλαγιές.

 Κι ἔτσι πλανεμένον, μὲ γαληνεμένον πετοῦσε νοῦν,

ἀπὸ τὴν Εὐβοϊκὴν νησιώτικην Γῆν ἀπάνω·

καὶ τότε εὐρέθη ὀμπρὸς τὸ μικρανέμι,

ὀμπρὸς σὲ θρῦλον, μῦθον καὶ Θεούς.

Ἐσφύριζε ἡ ὁρμή, ἡ νιότης του,

καθὼς εἰς τοὺς χρόνους τριγύριζε τοῦ Δρακόσπιτου·

κι ἦταν ὁ ἥλιος παντοῦ νὰ τὸ προσέχῃ.

Θὰ ᾿ταν καταμεσήμερον

κι ὁλοῦθε ἀχνιὰ ἀπ’ τὴν δροσιάν του

καὶ κουρασμένον πιὰς αὐτό,

ἐστάθη εἰς τὸ πάτημα καὶ μοίρασε γύρω σιγήν,

δίπλα ἀπὸ τὴν κεφαλὴν τῆς Ὄχης.

Καθὼς τὸ λιοπύρι τὸ ἔλουζε,

ὕμνους ἄκουσε μακρόσυρτους, μακρόθεν·

ἀνακάτωσε τὶς γύρω φυλλωσιές,

ἐδρόσισε τοὺς Δρύοπες τῶν Παλαιῶν Λόγων,

τοὺς Λέλεγες ἐδρόσισε φύλακες τῶν γύρω ὅλων.

Καὶ πρὶν ἀνάμεσα χαθεῖ σὲ πρωτόκαρπες καστανιὲς

καὶ σὲ μυστικὰ τοῦ ὅρους βυθισθῇ νερά,

πῆρε τὴν εὐλογίαν εἰς τὸ Δρακόσπιτον ποὺ ἐζοῦσε

κι ἔστειλε τὰ πουλιὰ σὲ πλαγιὲς νὰ τὴν τραγουδήσουν.

Κι ὅλη ἦταν ἡ Ὄχη μ’ ἀνατριχίλα,

καθὼς ψιθύριζε πετῶντας πιὰς τὸ μικρανέμι,

Ὦ, Ἧρα Τελεία…

Ὦ, Ἧρα Τελεία…

Ὦ, Ἧρα Τελεία…

ΥΓ: « Ἀφιερωμένον εἰς τὸ Μικρανέμι,
ὁποὺ κυρίαρχος νὰ γίνῃ Ἄνεμος,

εὔχομαι! »

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

3-10-2012