Επτά

7 Δεκεμβρίου 2015, Δευτέρα

Επτά, 

ωραία ημερομηνία για Δεκεμβριανή Δευτέρα να σε βρίσκει δίπλα στον ναό της Εκάτης κάτω από τη φωταύγεια του βράχου της Ακρόπολης.

Στρογγυλό τραπεζάκι και γύρω μας γατονιαούργια της Θεάς

που ψυχανεμίζομαι πως κάπου εκεί θα 'ναι αθέατη
από τα μάτια της εκχρηματισμένης οικονομίας μας. 

Ο Μακεδόνας Άγγλος παρήγγειλε τσαγάκι, καθήμενος αναπαυτικά και γειωμένος στις μόλις αγορασθείσες μυτερές υπέροχες μπότες του. 

Ο μουσάτος κουλτουριάρης έβαλε την πλάτη του στον ναό για να εξυπηρετήσει το βλέμμα του ανιψιού του, που ετοιμαζόταν σε λίγες ώρες να μπει στο ιπτάμενο λεωφορείο για τον εκ νέου ξενιτεμό του. 

Την ώρα που ο μουσάτος παρήγγειλε στο γκαρσόν να του φέρει μια πολύ αντρική σοκολάτα, το χαμόγελο όλων σταμάτησε σε μια νέα φωτογράφηση μιας ώριμης κοπέλας με ένα σφιγμένο γαμπρό στην περιοχή, με επαγγελματίες καλλιτέχνες που σήμερα είχαν και το γνωστό ντέφι για το φως που το λένε ρεφλεκτέρ. 

Τα χαμόγελα για την ανάγκη να απαθανατίσουν τη χαρά τους, έφερε από τον κουλτουριάρη μουσάτο μια σκέψη που την μοιράστηκαν με τον ευγενικό σερβιτόρο:

«Είναι πιο εύκολο να δείχνουμε την ευτυχία μας από το να την ζούμε»
{ !!!!!!!!!!!!!} 

Εκείνη την ώρα, 

φορτωμένη με ζωοτροφές των προστατευομένων της Θεάς Εκάτης ήρθα και εγώ, η επόμενη της παρέας, που ο μουσάτος λέει πως είμαι μία ανίκανη συγγραφέας για να γράψω περί θεληματικών πηγουνιών και τοιαύτα όμορφα που φέρνουν επιτυχίες στο υπέροχο αναγνωστικό κοινό που όταν δεν διαβάζει, βλέπει πρωϊνάδικα στην τηλεόραση.

Ο κουλτουριάρης, βάλθηκε να μεζεδιάσει με κροκέτες το γατοτσούρμο της Θεάς, αλλά η ανταπόκριση ήταν περισσότερη από αυτήν που περίμενε. 

Ήταν έτοιμα όλα τα νιαούργια να απαρνηθούν και την Θεά τους ακόμη για να γευτούν μερικές από τις γεμιστές κροκέτες. 

Ύστερα σου λένε γιατί οι άνθρωποι πουλάνε τα όσια και τα ιερά τους για λίγη ηδονική κατανάλωση …

Τέλος πάντων, να μη ξεχάσω να σας αναφέρω ότι από την προηγούμενη φορά που έπινα ένα ζεστό καφεδάκι εκεί δίπλα στο ...

‘ ‘Εκαταίο Ανεμοκαταβάσιο’ ’

ήταν μαζί και μια όμορφη νέα, που το νάζι της αυτή τη φορά είχε εξελιχθεί περισσότερο και κέρδισε επαξίως την προσοχή μας. 

Ο Άγγλος και ο κουλτουριάρης μουσάτος την κοίταζαν στα μάτια και ο καθένας με τον τρόπο του είπε το γνωστό «φτούσου κοπελάρα μου». 

Για να μη παρεξηγηθούν ως αμετροεπείς ερωτιδείς, θα σας αναφέρω ότι η όμορφη ήταν ... γάτα {όχι, όχι, δεν τους έχει κτυπήσει η ασθένεια των πολιτισμένων Γερμανών που πηγαίνουν σε μπορντέλα για να κτηνοβατήσουν…}

... απλώς καμάρωναν την ομορφιά της νεαρής γαλής.

Η γλυκιά Γωγώ που πάντα μας περιμένει
στον Ναό της Εκάτης,
εκεί
και ίσως όχι εκεί ...

Σχεδόν αμέσως τους είπα το όνομά της, μιας και την προηγούμενη φορά την είχα ονοματοδοτήσει σύμφωνα με μια επίσης γλυκιά και ευγενική γράφουσα από την Πιερία, που το όνομά της αποτελείται από την επανάληψη δύο συλλαβών… Γωγώ ! 

Όπως τότε λοιπόν, που μιλούσαμε στο τηλέφωνο και ήταν ήδη εκεί έστω και αν ήταν μακριά, πες πως και σήμερα ήταν μαζί στην παρέα η όμορφη Georgia, μιας και της έχω πει πολλές φορές πως θα κάνουμε μυητική περιήγηση στις κόκκινες γραμμές της ιστορίας, που οι βολεμένοι τις ονομάζουν «μύθους», εξυπηρετώντας την άγνοιά τους την ώρα που ρεύονται.

Ευελπιστώ πως σύντομα λοιπόν, 

Εκαταίες θα γίνουμε,
ίσως όχι γάτες αγαπητή μου Κακαλό,
μα σίγουρα περιηγήτριες ενός παρελθόντος που φανερώνεται μόνο
σε όσους έχουν μάτια... Ψυχής.