The Monarch of the glen

Ισχυρό και ακλόνητο

το ελάφι

δεν κουβαλά μέσα του την αλλαγή του χρόνου.

Ο θεός των Κελτών όρισε το θεμέλιο της ευγενούς αγριότητάς του

ντύνοντάς την με ομορφιά γλυκιά και σπάνια. 

Το άγγιγμα των δακτύλων του θεού φάνηκε μειλίχια δίκαιο

όπως το ίδιο μειλίχια σηκώνεται το αρχοντικό κεφάλι

για να δείξει την ευημερία και την δύναμη

και την φύση. Για να τιμήσει τον συννεφιασμένο ουρανό

που θα φέρει νερό. Για να υμνήσει το χορτάρι

που θα φέρει τροφή. 

Στο γκλεν

το ελάφι δείχνει την αγνή δόξα του,

ακόμα κι αν το γκλεν χαθεί

το ελάφι θα ζει εκεί αιώνια.

Επειδή

υπάρχει αυτός ο πίνακας για να μας υπενθυμίζει

{όποτε ξεχνάμε}

και να μας αποκαλύπτει
{όποτε ονειρευόμαστε}

τον Μονάρχη του Γκλεν. 

Orbicularis Oris

«Κοιμήθηκε με το χέρι του στο όρος της Αφροδίτης μου. Ίσως ήθελε να γεννήσω τα όνειρά του.

Ξύπνησε με το χέρι του στο στήθος μου. Ίσως ήθελε να ταΐσω τους στόχους του.

Ανάμεσα στον ύπνο και την αφύπνιση, στάθηκε το φιλί.

Γιατί πριν την αφή, υπήρχε η όσφρηση. Και,

χάρη στην ανθρώπινη εξελικτική πορεία, μετά το άρωμα,

ήρθε το άγγιγμα. Ίσως για αυτό κοιμήθηκε με το χέρι του στο όρος της Αφροδίτης μου».

Για την αισθαντική εξουσία που ασκεί πάνω μας ο orbicularis oris 

και την αρχέγονη επαφή των χειλιών που για χιλιάδες χρόνια 

βάζει σε κίνηση τον τροχό του ερωτικού μηχανισμού

Αρχή σοφίας η του Γατούλη επίσκεψις

Η αρχή και το τέλος είναι το κουσούρι της λογικής και των αισθήσεων.

Γεννιόμαστε, πεθαίνουμε.

Βυθισμένοι στην πλάνη

πιστεύουμε ότι με την γέννα ξεκινά η ζωή

και με τον θάνατο τερματίζει η ζωή. 

Και με αυτή τη λογική

και με αυτή την αίσθηση

ψάχνουμε για γέννα και για θάνατο του σύμπαντος.

Του σύμπαντος ; 

Του Παντός.

Ο ηλίθιος, ο πλάνητας άνθρωπος

λογιάζεται σοφός και νομοθέτης και θεός

με μοναδικό εφόδιο αυτό που κουβαλά σαν κότα λυράτη

στο τρύπιο δισάκι του, το τίποτα.

Μα

η τροχιά σοφίας του Πλάνητα εκεί πάνω

δεν έχει καμμία σχέση 

με το κυκλοσούρσιμο του πλάνητα εδώ κάτω. 

« Κρατάμε πάντα μάτι ανοιχτό - και η σελήνη και εγώ.

Κι όταν στου ύπνου βυθιστούμε τους αγρούς, 

σαν γάτα κουλουριάζεται κι αυτή γύρω από την ουρά της. 

Λες να μοιραζόμαστε το ίδιο όνειρο; »