Αναρτώ ξανά το βίντεο που είχα φτιάξει για το πρώτο βιβλίο μου Οι Γεύσεις της Νέμεσης ένα ερωτικό ιστορικό μυθιστόρημα στο οποίο όλοι οι χαρακτήρες θα πρέπει να περάσουν από τις δικές τους Συμπληγάδες Πέτρες, ώστε να αποφύγουν - ή όχι - την τιμωρία της φοβερής μα πάντα σεβαστής θεάς, της Νέμεσης.
Οι Γεύσεις της Νέμεσης ήταν ένα βιβλίο που απόλαυσα την δημιουργία του από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι λόγοι ήταν πολλοί. Ο πρώτος και καλύτερος ήταν πως έγραφα μία ιστορία του μακρινού παρελθόντος, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της έρευνας που όφειλα να κάνω για να βγει όσο το δυνατόν γινόταν πιο γνήσιο, ως προς την περιγραφή του, αλλά όχι βαρύ και δύσκολο, ακριβώς επειδή ήταν περίπλοκο σε όρους και ονομασίες που ο αναγνώστης δεν είχε ίσως έρθει σε επαφή μαζί τους και του ήταν εντελώς άγνωστοι. Ήταν μία πρόκληση για μένα και η επιβράβευση ήρθε όταν μου επισήμαιναν πως αυτό που ήθελα να περάσω, το είχα καταφέρει, δίχως να κουράσω στο ελάχιστο με τις περιγραφές μου.
Ένας άλλος λόγος ήταν πως η έρευνα στην οποία και επιδόθηκα για το βιβλίο, έκανε και εμένα λίγο σοφότερη, μεγαλώνοντας αρκετά τις γνώσεις μου για την αρχαία Ελλάδα. Άλλωστε πιστεύω πως η κάθε νέα ημέρα που ξημερώνει είναι κι από ένας νέος δάσκαλος, που αν τον ακούσεις με προσοχή, σου μαθαίνει πολλά.
Τρίτος λόγος ήταν το γεγονός πως επειδή δεν ικανοποιούμαι σχεδόν με τίποτα, έφτασα σε σημείο να αλλάξω ως και τέσσερις φορές το τέλος του βιβλίου. Κάθε φορά που το άλλαζα, άλλαζα και όσα σημεία έκρινα πως συνδέονταν με αυτό, καταλήγοντας πάντα σε μία καινούργια έρευνα που έπρεπε να κάνω, αφού το τέλος δεν ήταν αυτό που θα έμπαινε. Ανοίγονταν νέα μονοπάτια μπροστά μου, έπαιρνα το ένα και με έβγαζε στο άλλο, επέστρεφα πάλι πίσω για να πάρω ένα άλλο και ξαφνικά, νέοι δρόμοι εμφανίζονταν από το πουθενά. Κατάλαβα πως έπρεπε να βάλω ένα μόνιμο τέλος σε αυτό, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να ξεμπερδέψω εύκολα, επειδή όσο περνούσαν οι μέρες, γινόταν όλο και μεγαλύτερο το βιβλίο {σε σημείο μάλιστα, να έχω ξεκινήσει και δεύτερο τόμο, κάνοντας σχέδια και για έναν τρίτο}.
Έβαλα φραγμό λοιπόν στην φαντασία μου και κατέληξα στο τελευταίο τέλος που είχα φανταστεί και ήδη είχα γράψει, απορρίπτοντας το πρώτο και όλα τα υπόλοιπα που είχαν γεννηθεί.
Αν κρίνω λοιπόν από το πόσο πολύ δεχτήκατε {και αγαπήσατε, γιατί όχι;} τον Λίβυ, ξέρω πως έκανα πολύ καλά που κατέληξα σε αυτό το τέλος.
Αν κρίνω λοιπόν από το πόσο πολύ δεχτήκατε {και αγαπήσατε, γιατί όχι;} τον Λίβυ, ξέρω πως έκανα πολύ καλά που κατέληξα σε αυτό το τέλος.
© 2012 Κωνσταντίνα Λαψάτη
Λατρεύω!!!!!!!Μια λέξη τα λέει όλα! Μου αρέσει πολύ το βίντεο καθώς μου θυμίζει άπειρα όσα υπέροχα διάβασα στο μοναδικό σου βιβλίο! Λίγα βιβλία έχω διαβάσει σαν κι αυτό και φυσικά εδώ θα συμφωνήσω και μάλιστα δια βοής(κι όχι μόνο), με το τέλος που διάλεξες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι απο τα πιο μεγάλα ταλέντα στο χώρο του βιβλίου σήμερα! Τουλάχιστον για εμένα αν και θεωρώ πως όποιος σε "διαβάζει" συμφωνεί στο έπακρο μαζί μου!
Αυτο το τελος, πραγματι, στοιχειωσε στην κυριολεξια.
ΔιαγραφήΔεν γινόταν διαφορετικα τελικα...