Το Δένδρο του Ιδέναι

Γίνομαι Πυρ και σε καίω φιλήδονα.

 

Φλόγες απόλαυσης ανάβουν στο σώμα,
εύφλεκτος πόθος που αθώο αυτουργό αναζητά ένοχα για να εξαπλωθεί.

Πρώτη Φύση Αήρ και με έκσταση σε αγγίζω.

Φύσημα επικίνδυνο που την φλόγα εξάπτει και λάγνα χαϊδεύει του μηρούς,

ξέρεις,

εκεί,

στο κέντρο του Σύμπαντος που μου ανήκει,

εκεί που ανεκτίμητα αναδύεται το Δένδρο του Ιδέναι,

το ιερό Άβατον που παλλόμενα στην σάρκα μου βυθίζεται,

το Δένδρο του Ιδέναι.

 

Προτού το τελευταίο δευτερόλεπτο χαθεί και πριν Αιωνιότητα γίνει σε Ύδωρ εξελίσσομαι και σε καθαίρω

μα

αμόλυντος δεν είσαι, παρά μονάχα στη Ψυχή. Στην σάρκα σε θέλω ανήθικο.

Υγρή ηδονή κυλάει στον λαιμό σου

δροσίζοντας τις φλόγες που εξαπέλυσα με την δριμύτητα της άγριας καταιγίδας.
 

Σε γόνιμο έδαφος μεταμορφώνομαι και τότε με βαπτίζεις Γαία.

Σπόρο πολύτιμο χαρίζεις και σου γεννώ την Φαντασία.

Κι εκείνες τις ναρκωμένες ώρες

νιώθω Θεά γιατί ο Αιθέρας είναι αυτός που ντύνει τις οικίες των Αθανάτων.

Μέσα και έξω.
Ο Κύκλος κλείνει 
και παίρνει την μορφή του Ουροβόρου.
Ο Όφις θα αναγεννηθεί
το ίδιο κι εγώ
το ίδιο κι εσύ
 και με σάρκα αναγεννημένη, πρωτόφαντη
αλχημικά θα επιστρέψεις πάλι σε μένα,
κυκλώνοντας την Ύπαρξή μου με την Ολότητα 
ενώνοντας την Ύπαρξή μου με την ιερότητα του Πέντε.  

 © 2013 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Find Me Under The Moonlight

 

Ασημένια λάβα

Γεύσου το φιλί

που το μαρτύριο της τρεμάμενης ηδονής

υπομένει με λαχτάρα.

Γίνε ηφαίστειο

και κάψε με

κάψε με για να καείς.

Γίνε μάγμα, 

μάγμα κρυστάλλινο,
καυτό,

γίνε

λάβα επώδυνης μεγαλοπρέπειας,

να με κυκλώσεις

και να με παρασύρεις σε θάνατο

που δεν γνωρίζει ανάσταση.

Ξέρεις ...

δεν υπάρχει έρωτας που να ανυψώνει μόνο τις αισθήσεις

{ ... ζήτα τον έρωτα που είναι τιμή για την ψυχή ... }

Χίλιοι και ένας θάνατοι

όλοι μικροί,

όλοι μοναδικοί,

όλοι δικοί σου και δικοί μου.

Πεθαίνω λοιπόν,

χίλιες φορές πεθαίνω μαζί σου.

Θεά δεν είμαι κι ούτε θα γίνω,

μα σαν θεότητα λατρεύομαι από σένα.

Στον άχρονο χρόνο,

στην ώρα που δεν σαλεύει,

στην σελήνη που γίνεται υγρή,

στην λάβα που κλείνει όλους τους δρόμους,

στο μεταμεσονύκτιο κάλεσμα του ανέγγιχτου πόθου,

όρκο θα δώσω

με μάρτυρες το ασήμι μου και τον χρυσό σου.

Να μην τολμήσω να αναπνεύσω ελεύθερη πνοή

αν δεν αφήσω τον υγρό χρυσό της λάβας σου να κυλήσει

μέσα στις άπληστες φλέβες μου

 { ... μαζί με σένα ...}

Θρόισμα σάρκας ακούγεται απαλά και μας ξυπνά.

Λάβα και ασήμι,
σελήνη και ηφαίστειο.

Δεν ξέρω τί είμαι

δεν ξέρω τί θα γίνω.

Θεά όμως δεν είμαι κι ούτε ποτέ θα γίνω,

ακόμα κι αν σαν θεότητα λατρεύομαι από σένα.

Δεν είμαι θεά ...
μα λατρεύομαι από σένα ...

© 2013 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Find Me Under The Moonlight

06/12/2013