Constance Lapsati: Απόψε η Νύχτα

16.5.14

Απόψε η Νύχτα

Απόψε

πετάχτηκα ως την Ξάνθη για να καπνίσω βαρύ πομάκικο καπνό

και ως τον Έβρο έφτασα για να φυλάξω τις δικές μου Θερμοπύλες.

Περπάτησα στην Χίο με βήματα σεβάσμια

για να μαζέψω τα Δάκρυα των Δέντρων

και στην Κεφαλλονιά βυθίστηκα σε μήτρα σπηλαιώδη

για να γνωρίσω από κοντά κι εγώ

κάτι το τόσο χθόνιο και αποτροπαϊκό

που να έχει όμως όνομα γλυκό,

γλυκό σαν Μελισσάνη.

Έπειτα,

πήρα τον Βορρά κι ανέβηκα στην Σαμοθράκη,

Θυσία να δώσω εκείνα τα θλιμμένα, τα παλιά τα χρόνια μου,

αυτά που κάποτε με τραβούσαν πάντα πίσω,

και ξαφνικά,

κάπου στον Νότο και σε στεριά που είναι γνωστή σαν Πελοπόννησος

γάργαρο κάλεσμα ακούστηκε να αντηχεί.

Και ναι ... η Νέδα η ελικόρροη ήταν εκείνη που με φώναζε

με το όνομά μου το κρυφό,
αυτό που μόνο ο Άνεμος το ξέρει,

για να βουτήξω έστω για λίγο στα παγωμένα της νερά,

έστω και λίγο

ή για όσο η σάρκα μου αντέξει,

ίσα να δροσιστώ,

ίσα για να συγκεντρωθώ για τον επόμενο Σταθμό ...

Σταθμός Άρωμα.

Τρέχω,
τρέχω με αέρινα πόδια για να μυρίσω το Φιόρο του Λεβάντε,

να το κρατήσω τρυφερά στο ένα μου χέρι

ενώ με το άλλο γνέφω Αντίο, σε ποιον, σε τι ...

ούτε κι εγώ δεν ξέρω

τώρα πια.

Λεβάντα είναι το άρωμα της Νιότης μου,

Κρυφτό είναι το παιγνίδι των Χρόνων μου,

Χαμόγελο είναι η εικόνα του Μέλλοντος.

Τρέχω λοιπόν,

τρέχω να πολεμήσω σαν Ιππότης, σαν Ναΐτης,

υπέρμαχος ανδρείος με έμβλημα ένα γλυπτό από Fleur-de-Lis

φτάνω στην καστροπολιτεία της Μόνης Έμβασης κι έπειτα,

ξεχνώ πως είμαι απλά ένας Τριστάνος

και

τρέχω, τρέχω, τρέχω να σκαρφαλώσω

πάνω σε ερειπωμένους μανιάτικους πύργους.

Το αέρινο φάντασμά μου θα νικήσει τον ~Πανδαμάτορα ;~ Χρόνο

κι εγώ τώρα πια,

σαν άλλη, σαν άλλη, σαν άλλη μία ρομαντική Ιζόλδη

με κόκκινα, καστανοκόκκινα, μακριά κυματιστά μαλλιά
τρέχω, τρέχω, τρέχω να προλάβω.

Ποιον, τι ...

ούτε κι εγώ δεν ξέρω

τώρα πια.