Ποιός άνδρας κατέχει τον τρόπο να αποφύγει το πεπρωμένο του ;

Την ώρα που κολυμπώ,

κύμα να γίνεις μάτια μου να αγγίξεις τον έρωτά μου για εσένα.

Την ώρα που πετώ, κάνε με Θε μου άνεμο, 

να χαϊδέψω τα μαλλιά της.

Κόκκινα να δω τα κοριτσίστικα τα μάγουλα, ντροπής χρώμα, 

υπάρχει χρώμα πιο ποθητό από αυτό ;

Όλη η ζωή, λέει ο Ποιητής, δοσμένη και παρμένη, είναι μια.

Ήτανε μια λοιπόν, ήτανε μια φορά τότε,

ήτανε μια φορά που η μουσική έφερε πίσω στην ζωή ένα κάστρο.

Και όλα γίναν έτσι όπως ήτανε μια φορά γραφτό να γίνουν ...

Ποιός άνδρας,

άραγε,

κατέχει τον τρόπο να αποφύγει το πεπρωμένο του ;

Για του Καζαντζάκη τα μισογκρεμισμένα μουράγια και τους πύργους και τις πολεμίστρες, 

για εκείνη την ψυχή που τινάζεται,

για το στερνό το καταφύγιο της συνείδησης, της αξιοπρέπειας και της αντρείας.

Για το ξύπνημα θυμήσεων εποχών μακρινών και ματωμένων,

ξεθωριασμένων μα και τόσο επίμονων.

Μιλούν οι πέτρες των κάστρων ;

Ποιος μπορεί ''όχι'' να πει ... ;

Μα από την άλλη ... ποιος μπορεί το ''ναι'' να αισθανθεί ;

Για το Γλυκομιλητό της Πέτρας, γιατί πράγματι, 

κάποτε,

Ήτανε μια φορά, μάτια μου ...