Ο Μιναλούς και η πανσέληνος

Εκείνη γυμνή από τον χρόνο

και με τη θνητότητα να κατοικεί κάτω από την τροχιά της.

Όλοι εμείς -κι εκείνος.

Εκείνος λουσμένος με το φως της

και με τις χιλιετίες να κρέμονται πάνω από το κεφάλι του.

Σηκώνει το βλέμμα και αντικρίζει τη λαμπερή σφαίρα.

Τότε, κάτι συνέβη στην πένα του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς και ...

“Το αγνό, παγερό φως του ουρανού τάραξε το γατίσιο αίμα του.

Χορεύεις Μιναλλούς, χορεύεις;

Τι τερπνότερο από το να αποκαλέσεις χορό

τη συνάντηση δύο συγγενών;

Κυλιέται στο χορτάρι ο Μινναλούς.

Μόνος, σημαντικός και σοφός.

Και στην αλλαγή του φεγγαριού

υψώνει

την αλλαγμένη ματιά του”

Ο γάτος βγήκε στο σεργιάνι

και η σελήνη στριφογύρισε σα σβούρα∙

κι ο πιο στενός της συγγενής,

ο μουλωχτός ο γάτος, ύψωσε  το βλέμμα.

Ο  μαύρος Μιναλούς κοίταξε τη σελήνη

γιατί καθώς αλήτευε κι όλο θρηνούσε,

το παγερό της φως στον ουρανό

κέντρισε το γατίσιο του το αίμα.

Βολτάρει ο Μιναλούς μέσα στη χλόη

πατώντας με τη χάρη ενός γόη.

Χορεύεις Μιναλούς, χορεύεις;

Όταν δυο συγγενείς στενοί ανταμώνουν,

τί πιο καλό από ‘ναν εύθυμο χορό;

Κι  ίσως να μάθει κι η σελήνη,

βαριεστημένη από τις τόσες ρεβεράντζες,

κάποια καινούρια χορευτική φιγούρα.

Ο Μιναλούς γλιστράει μέσα  στη χλόη,

απ’ τό ‘να  φεγγαρόφωτο στο άλλο τρέχει

κι η ιερή σελήνη η πάνωθέ του

πως μπήκε σε καινούρια φάση γνέφει.

Να ξέρει τάχα ο Μιναλούς ότι οι κόρες των ματιών του

από τη μια αλλαγή στην άλλη  όλο περνάνε

και τώρα ολόγιομες πως θά ‘ναι,  και  ύστερα

μισές, ολόγιομες, μισές,  και πάλι έτσι;

Ο Μιναλούς γλιστράει μέσα στη χλόη

μόνος, σπουδαίος, μα και σοφός

Και  τ’ αλλαγμένα πάλι μάτια του υψώνει

Προς της σελήνης το  αλλαγμένο φως.

[Η μετάφραση αφιερώνεται στην μικρή

Σελήνη-Ρέα Πατρινού, για την οποία και

γράφτηκε στις 30 Ιου. 2011. -Σ.Η.]

Μετάφραση: Σπύρος Ηλιόπουλος
https://pteroen.wordpress.com/

"The Cat and the Moon" - The Wild Swans at Coole.

W.B. Yeats. New York, Macmillan, 1919.

“The cat went here and there

And the moon spun round like a top,

And the nearest kin of the moon,

The creeping cat, looked up.

Black Minnaloushe stared at the moon,

For, wander and wail as he would,

The pure cold light in the sky

Troubled his animal blood.

Minnaloushe runs in the grass

Lifting his delicate feet.

Do you dance, Minnaloushe, do you dance?

When two close kindred meet,

What better than call a dance?

Maybe the moon may learn,

Tired of that courtly fashion,

A new dance turn.

Minnaloushe creeps through the grass

From moonlit place to place,

The sacred moon overhead

Has taken a new phase.

Does Minnaloushe know that his pupils

Will pass from change to change,

And that from round to crescent,

From crescent to round they range?

Minnaloushe creeps through the grass

Alone, important and wise,

And lifts to the changing moon

His changing eyes”