Και Εγέννησεν Ποίησιν

^{Αν ο λυρικός Λόγος είχε όνομα, τότε σίγουρα αυτό θα ήταν το όνομα του Δεσποτάκη της Δαμητρός.}

^{Ο Δεσποτάκης της Δαμητρός... ο Δημήτρης...
η Ελληνίδα εκείνη Φωνή που σμιλεύει τις λέξεις και τις ντύνει με χρώματα,} 

^{συνεπαίρνοντας,} 

^{ενθουσιάζοντας,} 

^{ταξιδεύοντας,} 

^{με τρόπο εξαίσια λυρικό,} 

^{αδιαφισβήτητα μοναδικό.}

^{Φιλόπονος μύστης ο Δημήτρης,
πνευματικά Ελεύθερος.
Ασυνήθιστος Ποιητής, ασυμβίβαστος,
δεν αντιγράφει και δεν αντιγράφεται,
δεν ακολουθεί νόρμες,
δεν επηρεάζεται και παραμένει γνήσιος,
με δικό του αυθύπαρκτο ύφος,}

^{με Ψυχή} 

^{που ναι μεν επιδιώκει την απλοϊκότητα της ζωής μα παράλληλα αυτή η απλοϊκότητα} 

^{υποτάσσεται στα πλούσια βαθύτερα νοήματα} 

^{που κρύβει ο ανυπότακτος Λόγος του.}

^{Έναν λόγο που θα αποκαλούσα ακτινοβόλο,} 

^{αφ' ενός επειδή φωτίζει την ένδεια της εποχής μας,} 

^{αφ' ετέρου γιατί μας προκαλεί να αναζητήσουμε και να κατανοήσουμε
και εκ τρίτου επειδή ο λόγος του πολλές φορές μυρίζει βουνίσιο αέρα και θαλασσινή αρμύρα 
και κάποιες άλλες,
μεζέδες και ουζάκι κάπου εκεί δίπλα που σκάει το κύμα. 
Η αρμονία των λέξεων} 

^{που ο Δημήτρης εφευρίσκει,}

^{εκφράζει πρωτότυπα την πλούσια σε ήθος μεσογειακή ιδιοσυγκρασία που τον διακρίνει.
Μέσα από την ζωντάνια του λόγου του συλλαμβάνει λυρικά και με μοναδική ενόραση}

^{έννοιες όπως Έρωτας, 
Άνεμος, 
Θάλασσα, 
Ελευθερία, 
καθιστώντας τον παράλληλακαι 
έναν ποιητικό φύλακα του Λόγου 
που προασπίζει, διαφυλάττει και διασώζει την πολιτισμική μας κληρονομιά,}

^{την Γραφή και το Αλφάβητο,}

^{την Ιστορία και την Προϊστορία.}

^{Κι όλα αυτά, μέσα από την Έμπνευση,
την Μούσα εκείνη 
που σιωπηλά κάθεται μαζί του
και του προσφέρει απλόχερα την εύνοιά της.}

^{Κάτι άλλο που πιθανόν να έχετε παρατηρήσει, και το οποίο θεωρώ ως σημείο ορόσημο που τον ξεχωρίζει, είναι πως ο Δημήτρης δεν θα υμνήσει ποτέ την αγάπη.} 

^{Γράφει για τον Έρωτα,}

^{τον ακατοίκητο Έρωτα κατ' εμέ,}

^{τον αυτόχθονα και τον γηγενή κατά τον Λιαντίνη,}

^{τον Πρώτιστο των θεών του Αριστοτέλους,}

^{τον Διφυή που κρατεί τα κλειδιά των πάντων, κατά τους Ορφικούς.}

^{Ο Έρως, ο έλκων, ο κινούν,
το Σύμπαν εκείνο όπου η έλξη είναι η κίνηση που οδηγεί προς την γένεση και την γέννηση}

^{ενός ποιήματος, ώστε αυτή η κοσμική ροή 
να τον εμπνεύσει και να γράψει 
για το αφροσκέπαστο κύμα, 
για μία χρυσή ακρογιαλιά,
για μία Ελληνίδα Μάνα που ήρωες γεννάει.
Να γράψει για την Σελάνα
και για τις λίμνες των Νυμφών,
για την μικρή του Αυγή
και τον Μικρό Αυτοκράτορα,
για τα βήματα του Ελύτη,
για μία άνοιξη του Μάη,
για την Μάχη της Σοφίας,
για τον άνθρωπο,
να γράψει για την Αρμονία του Σύμπαντος,
να γράψει για ολάκερο τον κόσμο της δική του Ψυχής.}

^{Δίκαια λοιπόν θα πω πως} 

^{αν ο τίτλος του Homo Universalis,} 

^{του Οικουμενικού Ανθρώπου,
ήταν να δοθεί 
σε ένα δημιουργό για το έργο του,
τότε είμαι βέβαιη πως αυτόν τον τίτλο} 

^{- με την δύναμη της πένας του -} 

^{τον έχει κάνει ήδη δικό του ο Δημήτρης.}

^{Δεν θα πω περισσότερα.} 

^{Ο Δημήτρης έχει αποδείξει πως είναι} 

^{Φως στο σκοτάδι των καιρών μας.}

^{Δίπλα στην παρακαταθήκη του}

^{Αλεξανδρινού Καβάφη}

^{του Δελφικού Σικελιανού}

^{του Ιαμβικού Παλαμά}

^{του νεοκλασικιστή Κάλβου}

^{του σατιρικού Σούτσου}

^{στέκεται επάξια και ισάξια} 

^{το έργο του Δεσποτάκη της Δαμητρός}

^{στο οποίο κανένας} 

^{από τους παραπάνω προσδιορισμούς}

^{δεν δύναται να σταθεί δίπλα στο όνομά του,}

^{εκτός από μία μοναχά λέξη που περικλείει όλα τα παραπάνω και αγκαλιάζει όλα τα ανείπωτα υπόλοιπα :}

^{Η λέξη εκείνη δεν είναι άλλη από την λέξη Έλλην.}

^{Δεσποτάκης της Δαμητρός} 

^Έλλην

^{Πατώντας εδώ
μετεφέρεστε στο προσωπικό ιστολόγιο}

^{του Δεσποτάκης της Δαμητρός} 

^{Με τιμή,} 

^{αναρτώ ξανά το ποίημα που εμπνεύστηκε}

^{για ένα Μικρό Μικρανέμι ...}

^{Σε ευχαριστώ ...}

Ἕνα Μικρὸν Μικρανέμι

Μέσα εἰς τῶν ἀνέμων τὴν παραζάλην,

γεμᾶτον νιότης ζωήν, μικρὸν μικρανέμι ἐχάθη,

κάπου εἰς τοῦ Δημοσάρη τὴν γῆς,

σὲ δυό τὴν Ὄχη ποὺ ἔκοψε.

Μαγεμένον, τὴν φρεσκάδαν του ἅπλωνε,

σὲ μονοπάτι ποὺ ᾿χε γάργαρες πηγές,

σὲ λίμνες ἀπὸ νεράιδες ζωγραφισμένες γαλαζοπράσινες

κι ἄφηνε τὰ κελαηδίσματα,

χάδι νὰ εἶναι μακρόσυρτον εἰς τὴν ἀγκαλιάν του.

Ἤξερε ἀπάνω πὼς εἶναι σ’ ἀψηλὲς κορφάδες,

ἀγριεμένοι, ἄνεμοι γηραιοὶ πὼς τὸν ἀναζητοῦν.

Μὰ λεύτερον τὸ μικρανέμι,

σὲ πρωινὸν καστανόλογγον εὐωδιαστόν ἐτρύπωσε,

μὲ παιδικὴν ὁρμὴν

καὶ μέσα του εἶδε, κόσμοι ἦταν, ἀλλόκοσμοι.

Δρύοπες τῶν δασῶν, Λέλεγες τῶν λιμνῶν,

ἀπὸ καστανιὲς πίσω ξεπρόβαλαν,

ῥωτῶντας γιὰ τὸν Δράκον, γιὰ τὸν Κύνα…

ἄχ…

μονάχον ἤθελε,

εἰς τὴν ἄγριαν βροχοστόλιστον Ὄχη νὰ ζήσῃ.

Ἔπλεε τὸ μικρανέμι,

σὲ γεννημένες σκιὲς ἀπὸ βράχους σεμνούς,

ἀπάνω χόρευε εἰς τὶς ῥεματιὲς μὲ πουλιά, πασχαλιὲς καὶ πεταλοῦδες

κι ὁποὺ πατοῦσε ἄκουες σιγανά…

Βαθύρεμα…Πλύστρα…Πλατανίτσες…

Ῥηγιάς… Ἀρχάμπολη…

Χοροπηδοῦσε καὶ γέλαε,

μιᾶς εἰς τὰ Στῦρα, εἰς τὸ Μαρμάρι καὶ εἰς τὴν Κάρυστον μιᾶς.

Κι ἔπειτας μὲ φούριαν τὸ μικρανέμι,

μέσα περνοῦσε ἀπὸ αὐλές λευκές, ἀσβεστωμένες,

μ’ ἀνθισμένους ἰβίσκους, γιομᾶτες ῥοδιὲς καὶ γλυκὰ φραγκόσυκα.

Σὲ δροσερὰ μέσα τρύπωνε σπηλιώματα

κι ὕστερις πετοῦσε ἀψηλά,

βαστῶντας γερὰ τὶς κελαηδιὲς τῆς ἄγριας καρδερινιώς,

τοῦ φλώρου, τοῦ λούγαρου, τοῦ ἀηδονιοῦ…,

σκορπῶντας τὴν χάριν του,

εἰς τῖς ἀνθισμένες τῆς Ὄχης πλαγιές.

 Κι ἔτσι πλανεμένον, μὲ γαληνεμένον πετοῦσε νοῦν,

ἀπὸ τὴν Εὐβοϊκὴν νησιώτικην Γῆν ἀπάνω·

καὶ τότε εὐρέθη ὀμπρὸς τὸ μικρανέμι,

ὀμπρὸς σὲ θρῦλον, μῦθον καὶ Θεούς.

Ἐσφύριζε ἡ ὁρμή, ἡ νιότης του,

καθὼς εἰς τοὺς χρόνους τριγύριζε τοῦ Δρακόσπιτου·

κι ἦταν ὁ ἥλιος παντοῦ νὰ τὸ προσέχῃ.

Θὰ ᾿ταν καταμεσήμερον

κι ὁλοῦθε ἀχνιὰ ἀπ’ τὴν δροσιάν του

καὶ κουρασμένον πιὰς αὐτό,

ἐστάθη εἰς τὸ πάτημα καὶ μοίρασε γύρω σιγήν,

δίπλα ἀπὸ τὴν κεφαλὴν τῆς Ὄχης.

Καθὼς τὸ λιοπύρι τὸ ἔλουζε,

ὕμνους ἄκουσε μακρόσυρτους, μακρόθεν·

ἀνακάτωσε τὶς γύρω φυλλωσιές,

ἐδρόσισε τοὺς Δρύοπες τῶν Παλαιῶν Λόγων,

τοὺς Λέλεγες ἐδρόσισε φύλακες τῶν γύρω ὅλων.

Καὶ πρὶν ἀνάμεσα χαθεῖ σὲ πρωτόκαρπες καστανιὲς

καὶ σὲ μυστικὰ τοῦ ὅρους βυθισθῇ νερά,

πῆρε τὴν εὐλογίαν εἰς τὸ Δρακόσπιτον ποὺ ἐζοῦσε

κι ἔστειλε τὰ πουλιὰ σὲ πλαγιὲς νὰ τὴν τραγουδήσουν.

Κι ὅλη ἦταν ἡ Ὄχη μ’ ἀνατριχίλα,

καθὼς ψιθύριζε πετῶντας πιὰς τὸ μικρανέμι,

Ὦ, Ἧρα Τελεία…

Ὦ, Ἧρα Τελεία…

Ὦ, Ἧρα Τελεία…

ΥΓ: « Ἀφιερωμένον εἰς τὸ Μικρανέμι,
ὁποὺ κυρίαρχος νὰ γίνῃ Ἄνεμος,

εὔχομαι! »

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

3-10-2012

Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό ~ Παναγιώτης Τσούλιας

Εγκαινιάζοντας μία νέα ετικέτα με τον τίτλο Ιστορίες που Λίγοι Διηγήθηκαν έχω σκοπό να παρουσιάσω ~ και όχι να κριτικάρω, καθώς δεν είμαι κριτικός ~ με όσο το δυνατό  πληρέστερο τρόπο, το έργο ανθρώπων που πολύ απλά και με τρεις μόνο λέξεις, έκαναν την αρχή.
Μελέτες, ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, βιβλία που εδώ και είκοσι έξι ολόκληρα χρόνια μελέτης εκ μέρους μου, με έπεισαν ότι οι ιδέες τους παρέμειναν ή ότι μελλοντικά θα παραμείνουν μοναδικές ως προς το είδος τους, δίχως να έχουν πάνω τους την σφραγίδα της θεματικής ανακύκλωσης και που διέπονται από συγγραφική πρωτιά, μοναδικότητα και ευρηματικότητα.
Η αρχή γίνεται με το εξαιρετικό βιβλίο έρευνας του Παναγιώτη Τσούλια Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό, το οποίο πραγματεύεται και προσπαθεί μέσα από τις 432 σελίδες που απαριθμεί, να ρίξει φως στο μυστήριο που σκεπάζει σαν βαρύς πέπλος το μικρό ομώνυμο χωριό της Νότιας Γαλλίας.



Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό
Παναγιώτης Τσούλιας



Ήταν μία μελέτη που ομολογώ πως όταν την απέκτησα, έκανα στην άκρη ό,τι άλλο βιβλίο είχα για ανάγνωση, άφησα ακόμα και τα δικά μου γραπτά, και αφοσιώθηκα στις σελίδες της. Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, το οποίο και θα παραθέσω αυτούσιο παρακάτω, η περιέργειά μου αλλά και η λαχτάρα μου να βυθιστώ στον κόσμο του Ρεν Λε Σατό, θέριεψε πραγματικά.

Αυτό είναι ένα βιβλίο που έχει προκύψει από μεγάλη μελέτη
και επιτόπιες περιηγήσεις.

Παρουσιάζει με όλες τις αληθινές λεπτομέρειες το μεγάλο μυστήριο

που έχει δημιουργηθεί γύρω από το Ρεν λε Σατό,
και τις συγκλονιστικές προεκτάσεις του.

Σ' αυτές τις σελίδες βρίσκεται, σε όλη του την έκταση,

το αληθινό μυστήριο που αργότερα έγινε σύγχρονος μύθος

από το βιβλίο "Ο Κώδικας Ντα Βίντσι" του Νταν Μπράουν και από άλλους.

Ο Παναγιώτης Τσούλιας είναι ο πρώτος Έλληνας που ασχολήθηκε ερευνητικά

με το μυστήριο του Ρεν λε Σατό, αληθινά και αφοσιωμένα.

Τα έκανε όλα πριν από τον Νταν Μπράουν.

Και, απ' όσο ξέρουμε, είναι ο μόνος Έλληνας που ταξίδεψε αρκετές φορές

στις απομονωμένες περιοχές της Νότιας Γαλλίας, για ερευνητικούς λόγους,

στις μυστηριώδεις περιοχές των Καθαρών,
στο Λανγκεντόκ κοντά στα Πυρηναία.

Είναι ο πρώτος Έλληνας που εξερεύνησε από κοντά το αίνιγμα του Ρεν λε Σατό,

και ένα σωρό άλλα μυστήρια στα οποία οδηγήθηκε μέσα από την περιπέτειά του.

Ήταν και είναι γι' αυτόν μια αρκετά μοναχική εξερεύνηση,

μια προσωπική υπέρβαση προς το Άγνωστο.

Ανακάλυψε πάρα πολλά,

μελέτησε ακόμη πιο πολύ,

και έγραψε αυτό το εμπεριστατωμένο βιβλίο
για αυτές του τις εξερευνήσεις και ανακαλύψεις.

Περιπλανηθείτε μαζί του στον αληθινό κόσμο
ενός από τα μεγαλύτερα μυστήρια της εποχής μας...

Ξεκίνησα λοιπόν να το διαβάζω.

Περίμενα πολλά, αλλά τελικά δεν ήταν αυτό που περίμενα.

Ήταν ακόμα καλλίτερο, γιατί ο Παναγιώτης κατόρθωσε το ακατόρθωτο που δεν ήταν άλλο από το να προσφέρει στην Ελληνική Βιβλιογραφία μία μελέτη, που ισάξιά της δεν υπάρχει στα Ελληνικά δεδομένα. Κι αυτό το πέτυχε παράλληλα με τις επιτόπιες έρευνες που έκανε στο Ρεν Λε Σατό {Rennes-le-Château} μιας και ταξίδεψε ως εκεί δύο φορές.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, δηλώνοντας ξεκάθαρα πως δεν θα καταθέσω τις προσωπικές μου απόψεις για το θέμα, καθώς πιστεύω ότι ο αναγνώστης έχει την απαραίτητη οξυδέρκεια, το θάρρος μα και την ανοιχτή νόηση για να κρίνει από μόνος του τα στοιχεία και κατά πόσο αυτά μπορούν να γίνουν αποδείξεις.

Τί θα λέγατε αν η αναζήτηση της αλήθειας, σας έφερνε αντιμέτωπους με μία πιθανότητα που ενδόμυχα έχετε την πεποίθηση ότι ίσως και να ισχύει; Τί θα ήταν περισσότερο συνταρακτικό; Να ξεσκεπαστεί αυτή η αλήθεια ή να παραμείνετε συνειδητά στην πλάνη, παρ' όλο που όλες οι ενδείξεις τείνουν να γίνουν αποδείξεις αυτής της συνταρακτικής αλήθειας;

Αυτή ακριβώς η αναζήτηση της αλήθειας, ήταν που οδήγησε χιλιάδες κόσμου σε ένα από τα πιο συναρπαστικά κυνήγια θησαυρού, ένα θησαυρό που ίσως να είναι υλικός, ίσως όμως και να μην είναι . . .

Όμως, όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας στην εισαγωγή του βιβλίου Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό

''ο δρόμος για την γνώση είναι δύσκολος, επικίνδυνος και ανηφορικός.

Για να τον διασχίσει και να φτάσει κάποιος στο τέλος, στον προορισμό, στην γνώση,

θα πρέπει να κουραστεί, να ιδρώσει και ίσως να χρειαστεί να αναθεωρήσει ένα τμήμα από τις γνώσεις που είναι ήδη εμφυτευμένες βαθιά μέσα στο νου του''

Δεν θα μπορούσα να βρω καλλίτερη εισαγωγή από αυτά τα λόγια. Με αυτά λοιπόν, σας προσκαλώ σε ένα μυστικό ταξίδι, θέτοντας παράλληλα και την ερώτηση:
Είστε έτοιμοι, ακολουθώντας πάντα το ένστικτό σας, να αναθεωρήσετε ~ίσως ~ κάποιες από αυτές τις εμφυτευμένες γνώσεις ...;

Η πινακίδα που καλωσορίζει του λάτρεις των μυστηρίων
του αινιγματικού Ρεν Λε Σατό.

Η σύγχρονη ιστορία του Ρεν Λε Σατό {μιας και η περιοχή κατοικήθηκε αρχικά από Κέλτικες φυλές, ύστερα από τους Έλληνες, μετά από τους Ρωμαίους, έπειτα από τους Βησιγότθους, εν συνεχεία από τους Φράγκους Μεροβίγγειους κ.ο.κ.} ξεκινάει κάπως έτσι: μέσα σε μία νύχτα ο Μπερανζέ Σωνιέρ, μετατράπηκε από φτωχός ιερέας του μικρού αυτού χωριού σε εκατομμυριούχο.

Τί μπορεί να ήταν αυτό που τον έκανε βαθύπλουτο αφού ο μισθός του δεν δικαιολογούσε τόσες πολυτέλειες;

Ποια ήταν τα μυστικά που ανακάλυψε; Ποιος τον πλήρωνε, αν τελικά ισχύει αυτή η εκδοχή, και γιατί;

Μα το σημαντικότερο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής:

Γιατί ο Μπερανζέ Σωνιέρ φαινόταν πως είχε πάθει μία ''ανεξήγητη'' εμμονή με την Μαρία Μαγδαληνή;
Ερωτήματα που το βιβλίο Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό δίνει τα απαραίτητα στοιχεία για μία μελλοντική εξιχνίαση του μυστηρίου και που σίγουρα δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε αυτές τις λίγες γραμμές, μιας και οι πληροφορίες που προσφέρει ο συγγραφέας είναι πραγματικά ογκώδεις και φυσικά, άξιες προσεκτικής, επίπονης μα και επίμονης μελέτης.

Το βιβλίο απαριθμεί δεκατέσσερα κεφάλαια και για το κάθε ένα από αυτά, θα αναφέρω περιληπτικές πληροφορίες, ώστε να γίνει κατανοητό το μέγεθος της έρευνας, αλλά και του μόχθου που κατέβαλλε ο συγγραφέας για να την γράψει.

Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται η πρώτη επαφή του αναγνώστη με το μυστήριο του Ρεν Λε Σατό, μέσα από τα άγρυπνα μάτια του συγγραφέα, ο οποίος, ταξιδεύοντας ως εκεί τον Ιούλιο του 2003, μας μεταφέρει πιστά την ατμόσφαιρα του χωριού, περιγράφοντας όλα τα κτίρια που ο ίδιος ο Μπερανζέ Σωνιέρ ανακαίνισε ή κατασκεύασε {εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής, Πύργος Μάγδαλα, έπαυλη Βηθανία κ.λπ.}, πάντα με μυστικά κονδύλια που η πηγή προέλευσης για αυτά, δεν ανακαλύφθηκε ποτέ. Παράλληλα, περιγράφει και τις περιηγήσεις που έκανε στις γύρω περιοχές του γεωγραφικού διαμερίσματος του Λανγκεντόκ ~ Languedoc {Καρκασόν, Κουίζα, Ρεν Λε Μπεν, Λιμού, Αλέ λε Μπεν, Τουλούζη, Μονσεγκίρ} τοποθεσίες που βρίθουν από παλαιούς μύθους και θρύλους για θαμμένους θησαυρούς κι εδώ και καιρό χαμένα ιερά κειμήλια.
 Στο δεύτερο κεφάλαιο περνάει μπροστά από τα μάτια μας η ζωή του ιερέα Μπερανζέ Σωνιέρ, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την στιγμή του θανάτου του το 1917, όπου άφησε την τελευταία του πνοή έχοντας κάνει μοναδική κοινωνό των μυστικών του Ρεν Λε Σατό, την οικονόμο του Μαρί Ντεναρνό η οποία κι αυτή με την σειρά της προτίμησε να κρατήσει σιβυλλική σιωπή και δεν μίλησε ποτέ για το τί μπορεί τελικά να ήταν το μυστικό ή τα μυστικά που είχε ανακαλύψει ο ιερέας.
Στο τρίτο κεφάλαιο, εκτός από τους σχολιασμούς και τις αναλύσεις όλων των θεωριών συνωμοσίας που διέπουν το μυστήριο του Ρεν Λε Σατό {χαμένα ορυχεία Πυρηναίων, ανακάλυψη τάφου μέσα στην εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής, μυστηριώδεις και ανξιχνίαστες επιγραφές, ταφόπλακες με κωδικοποιημένα μηνύματα, αρχαία χειρόγραφα γενεαλογιών, πίνακες του Νικολά Πουσέν και του Νταβίντ Τενιέ με κοινό παρονομαστή την ευρύτερη περιοχή του Ρεν Λε Σατό} γίνεται μία σύντομη αναφορά στην δυναστεία των Μεροβίγγειων βασιλέων που θα τους συναντήσουμε περισσότερο διεξοδικά και στο έβδομο κεφάλαιο το οποίο και είναι αφιερωμένο σε αυτό το Γερμανικό φύλο των Φράγκων {με πρώτο βασιλέα τους τον γνωστό Μεροβαίο} μια δυναστεία που συνδέεται με το μυστήριο του Ρεν Λε Σατό αλλά και που ταυτόχρονα, η συμβατική ιστορία αποφεύγει ακόμα και να αναφέρει το όνομά της {παραδείγματος χάριν, μέχρι το 1646 μ. Χ. δεν υπήρχε η παραμικρή ιστορική ένδειξη για τον βασιλέα Δαγκομπέρτο τον 2ο, ενώ μόλις εδώ και διακόσια χρόνια περίπου έχει αρχίσει να γίνεται λόγος για την ύπαρξη των Μεροβίγγειων}.

Ο βωμός της εκκλησίας της Μαρίας Μαγδαληνής
μιας εκκλησίας που βρίθει από αποκρυφιστικά σύμβολα.

Τα μυστήρια του Ηγουμενείου της Σιών, που ενδέχεται να είναι μία από τις πιο αρχαίες, μυστικές και ισχυρές ομάδες στον κόσμο, αναλύονται στο τέταρτο κεφάλαιο, από την ίδρυση της μυστηριώδους αυτής Κοινότητας μέχρι και τα χρόνια του τελευταίου Αρχιμάγιστρου, αλλά και κατά πώς το Τάγμα της Σιών, μπορεί να συνδέεται έμμεσα ή άμεσα με το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό, αφού ίσως και να επιθυμεί να αποκαταστάσει την γραμμή των Μεροβίγγειων βασιλέων προς την Γαλλική μοναρχία.

Στο πέμπτο και στο έκτο κεφάλαιο γίνεται μια εμπεριστατωμένη ιστορική αναφορά στους Ναΐτες και τους Καθαρούς αντίστοιχα, που, καθώς μοιράζονταν την γνώση του ίδιου μυστικού, γνώρισαν την εξόντωση από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, που ως σκοπό είχε να θάψει αυτό το μυστικό, κατηγορώντας τους Ναΐτες και τους Καθαρούς ως αιρετικούς. Ταυτόχρονα, μιας και οι Ναΐτες συνδέονται με το Παρεκκλήσι του Ρόσλιν στην Σκοτία, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να περιγράψει και το ταξίδι που έκανε εκεί τον Οκτώβριο του 2007.

Στο όγδοο κεφάλαιο μάς δίνονται αρκετά στοιχεία για την Κιβωτό της Διαθήκης και το πώς πιθανότατα να συνδέεται με τα μυστήρια του Ρεν Λε Σατό, ενώ στο ένατο κεφάλαιο, συνδυάζεται η Κέλτικη, η Σκανδιναβική και η Βρετανική μυθολογία με το Ιερό Δισκοπότηρο {San Graal ~ Sang Real ~ Ιερό Αίμα} και κατά συνέπεια με την ίδια την περιοχή του Λανγκεντόκ.



Ο δαίμονας Ασμοδαίος στην εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής
ο οποίος θεωρείται ο φύλακας χαμένων θησαυρών.
Στους ώμους του στηρίζει την κούπα με τον αγιασμό.





Και ερχόμαστε στο δέκατο κεφάλαιο όπου ο αναγνώστης ''ίσως να χρειαστεί να αναθεωρήσει ένα τμήμα από τις γνώσεις που είναι ήδη εμφυτευμένες βαθιά μέσα στο νου του''.
Ποιά ήταν η σχέση της Μαρίας Μαγδαληνής με το Ιερό Δισκοπότηρο, με τον ίδιο τον Ιησού, με την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, με το Ρεν Λε Σατό, με τα ευρήματα του Μπερανζέ Σωνιέρ ακόμα και με την ίδια του την εμμονή να αφιερώνει σε εκείνη τα κτίρια που κατασκεύαζε, ως και τα πολυάριθμα αγάλματά της; {Notre Damme} 

Είναι τελικά η Μαρία Μαγδαληνή το ανατρεπτικό κλειδί που ανοίγει τις πύλες του μυστηρίου . . . ;

Στις σελίδες του ενδέκατου κεφαλαίου κάνει την εμφάνισή της η οργάνωση Opus Dei, μαζί με κάποια ερωτήματα για το κατά πόσο τελικά το ''Έργο του Θεού'' εμπλέκεται στο Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό, ενώ στο δωδέκατο κεφάλαιο διαβάζουμε στο πρωτότυπο, σε μετάφραση και με προσωπικά σχόλια του συγγραφέα, 13 κείμενα του εντύπου που κατατέθηκε το 1967 στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού με τον τίτλο Το Ερυθρό Ερπετό ~ Le Serpent Rouge τα κείμενα του οποίου αναφέρονται στο Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό.

Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο ο συγγραφέας επιστρέφει στο χωριό Ρεν Λε Σατό με το ίδιο ερευνητικό πάθος που είχε ταξιδέψει ως εκεί το 2003, όπου και συναντάει τον Χένρι Λίνκολν, το έργο του οποίου έχει ανατρέψει την συμβατική πραγματικότητα και έχει γίνει αρωγός πολλών και ποικίλων ερευνών.

Το βιβλίο τελειώνει με το ενημερωτικό χρονολόγιο που βοηθάει τον αναγνώστη στην χρονολόγηση των σημαντικότερων γεγονότων της περιοχής του Λανγκεντόκ, του Ρεν Λε Σατό αλλά και όσων εμπλέκονται στα μυστήρια του και ακολουθεί η εκπληκτική βιβλιογραφία, ξενόγλωσση και Ελληνική. Το παράρτημα των φωτογραφιών δε, δίνει μία άλλη αίσθηση στον αναγνώστη εκείνον που σίγουρα θα ήθελε κι αυτός με την σειρά του να βρίσκεται στην θέση του Παναγιώτη . . .

Πόσο αιρετική λοιπόν μπορεί να είναι μία παράδοση που θέλει να επιζεί μια ιερή γραμμή Αγίου Αίματος της Μαγδαληνής και του Ιησού με δικαιώματα στον θρόνο της Ευρώπης; Κάποιοι θα πουν πολύ. Άλλοι ίσως και να συμφωνήσουν.
Σίγουρα όμως όλοι, οφείλουμε προτού απαντήσουμε στον εαυτό μας, να μελετήσουμε δίχως παρωπίδες όλα τα στοιχεία που σκοπό δεν έχουν να προωθήσουν ή και να παγιώσουν απόψεις, αλλά να καταγραφούν και να μελετηθούν διεξοδικά για την αναζήτηση της αλήθειας.

Θα κλείσω το αφιέρωμα σε αυτό το μοναδικά εκπληκτικό βιβλίο με τα λόγια του Παναγιώτη Τσούλια:

Αδράξτε την ευκαιρία, ζυγώστε την Γνώση, αφουγκραστείτε την αλήθεια.

Είναι δίπλα σας και σας γνέφει, χαμογελάστε κι αυτή θα σας κελαηδήσει.

Αγγίξτε την κι αυτή θα σας λυτρώσει,

προδώστε την κι αυτή με αέρινους δρασκελισμούς θα σας εγκαταλείψει.

Πότε ο άνθρωπος θα αποβάλει την λίγδα από την ψυχή του;

Πότε θα κοιτάξει στα μάτια την αλήθεια;
Πότε θα μεταμορφωθεί από πρόβατο σε λιοντάρι;

Πότε θα νιώσει τον αληθινό Θεό;

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΔΙΑ ΕΓΩ . . .

 

Ο συγγραφέας στον Πύργο Μάγδαλα
κατά το δεύτερο ταξίδι του στο Ρεν Λε Σατό το 2007



Τα κείμενα προέρχονται από το βιβλίο Το Αίνιγμα του Ρεν Λε Σατό, Εκδόσεις Άγνωστο, 2009 ενώ οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν ευγενικά από τον συγγραφέα Παναγιώτη Τσούλια  με τον οποίο μπορείτε να επικοινωνήσετε μέσω της προσωπικής του σελίδας στο Facebook πατώντας  ET IN ARCADIA EGO



© 2009 Εκδόσεις Άγνωστο  ~  © 2009 Παναγιώτης Τσούλιας

© 2012 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Ιστορίες που Λίγοι Διηγήθηκαν