Ποιος θεός

Ο Αττικός ήλιος έσπερνε χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων εκείνων που σπονδές ήρθαν στα αρχαία ετούτα πατήματα να προσφέρουν.

Σε ποιο θεό άραγε; Ποιος θεός διαφεντεύει τις ζωές τους;

Το πράσινο χρώμα αγκάλιαζε την πέτρα. Η ευωδιαστή αγγελική χάριζε το νέκταρ της στον τοίχο

και ο τοίχος έψελνε από την αγαλλίαση του τόπου. 

Όμορφες στιγμές. Φορούσαν ευωδιά αρχαγγελική, ακόμη κι αν το μισογκρεμισμένο παράθυρο έγερνε προς το θάνατο.

Μισκόκλειστα τα παντζούρια,

στέγη φυτρωμένη, ξύλο σάπιο, χόρτο στο κεραμίδι. Αγκαλιά ζωής και θανάτου,

μια σφιχταγκαλιά που έκλεινε μέσα της τόσες ανείπωτες ιστορίες.

Ποιος θεός διαφεντεύει τη λαλιά του τόπου;

Ο Ήλιος ξάπλωνε στα αόρατα τώρα πια τειχιά του Διπύλου. Έδινε το τελευταίο φως στο ναό της Αθηνάς και του Ηφαίστου.

Στη Σκέψη και το Χέρι.

Την εργασία και τον κάματο 

του μυαλού και του σώματος.

Ποιος θεός διαφεντεύει την ισορροπία;

Τύμπανα ηχούν και για μια στιγμή θαρρώ

πως πομπή θα δω 

ιερή 

να διαπερνά τον πέπλο. Οι άνθρωποι γύρω μου όμως  δεν ακούν. Δεν ακούν τα τύμπανα, δεν ακούν τον άνεμο, την κραυγή του φύλλου που χτυπά στο χώμα, την κίνηση των γραναζιών του ήλιου, το ήρεμο τραγούδι της γάτας.

Οι άνθρωποι γύρω μου μιλάνε για χρήματα.

Κάποιοι κρύβουν στο βλέμμα γερό σκαρί,

άλλοι τρώγονται ήδη απ τα ποντίκια

και λίγοι βάζουν πλώρη μαγγελανική για άγνωστες θάλασσες που κρύβουν θαυμαστές στεριές.

Ποιος θεός διαφεντεύει το κουπί;

Είναι το χέρι του

ή 

το χέρι μας 

που δίνει το πρόσταγμα;

28.04.2018, οδός Διοσκούρων          

Επτά

7 Δεκεμβρίου 2015, Δευτέρα

Επτά, 

ωραία ημερομηνία για Δεκεμβριανή Δευτέρα να σε βρίσκει δίπλα στον ναό της Εκάτης κάτω από τη φωταύγεια του βράχου της Ακρόπολης.

Στρογγυλό τραπεζάκι και γύρω μας γατονιαούργια της Θεάς

που ψυχανεμίζομαι πως κάπου εκεί θα 'ναι αθέατη
από τα μάτια της εκχρηματισμένης οικονομίας μας. 

Ο Μακεδόνας Άγγλος παρήγγειλε τσαγάκι, καθήμενος αναπαυτικά και γειωμένος στις μόλις αγορασθείσες μυτερές υπέροχες μπότες του. 

Ο μουσάτος κουλτουριάρης έβαλε την πλάτη του στον ναό για να εξυπηρετήσει το βλέμμα του ανιψιού του, που ετοιμαζόταν σε λίγες ώρες να μπει στο ιπτάμενο λεωφορείο για τον εκ νέου ξενιτεμό του. 

Την ώρα που ο μουσάτος παρήγγειλε στο γκαρσόν να του φέρει μια πολύ αντρική σοκολάτα, το χαμόγελο όλων σταμάτησε σε μια νέα φωτογράφηση μιας ώριμης κοπέλας με ένα σφιγμένο γαμπρό στην περιοχή, με επαγγελματίες καλλιτέχνες που σήμερα είχαν και το γνωστό ντέφι για το φως που το λένε ρεφλεκτέρ. 

Τα χαμόγελα για την ανάγκη να απαθανατίσουν τη χαρά τους, έφερε από τον κουλτουριάρη μουσάτο μια σκέψη που την μοιράστηκαν με τον ευγενικό σερβιτόρο:

«Είναι πιο εύκολο να δείχνουμε την ευτυχία μας από το να την ζούμε»
{ !!!!!!!!!!!!!} 

Εκείνη την ώρα, 

φορτωμένη με ζωοτροφές των προστατευομένων της Θεάς Εκάτης ήρθα και εγώ, η επόμενη της παρέας, που ο μουσάτος λέει πως είμαι μία ανίκανη συγγραφέας για να γράψω περί θεληματικών πηγουνιών και τοιαύτα όμορφα που φέρνουν επιτυχίες στο υπέροχο αναγνωστικό κοινό που όταν δεν διαβάζει, βλέπει πρωϊνάδικα στην τηλεόραση.

Ο κουλτουριάρης, βάλθηκε να μεζεδιάσει με κροκέτες το γατοτσούρμο της Θεάς, αλλά η ανταπόκριση ήταν περισσότερη από αυτήν που περίμενε. 

Ήταν έτοιμα όλα τα νιαούργια να απαρνηθούν και την Θεά τους ακόμη για να γευτούν μερικές από τις γεμιστές κροκέτες. 

Ύστερα σου λένε γιατί οι άνθρωποι πουλάνε τα όσια και τα ιερά τους για λίγη ηδονική κατανάλωση …

Τέλος πάντων, να μη ξεχάσω να σας αναφέρω ότι από την προηγούμενη φορά που έπινα ένα ζεστό καφεδάκι εκεί δίπλα στο ...

‘ ‘Εκαταίο Ανεμοκαταβάσιο’ ’

ήταν μαζί και μια όμορφη νέα, που το νάζι της αυτή τη φορά είχε εξελιχθεί περισσότερο και κέρδισε επαξίως την προσοχή μας. 

Ο Άγγλος και ο κουλτουριάρης μουσάτος την κοίταζαν στα μάτια και ο καθένας με τον τρόπο του είπε το γνωστό «φτούσου κοπελάρα μου». 

Για να μη παρεξηγηθούν ως αμετροεπείς ερωτιδείς, θα σας αναφέρω ότι η όμορφη ήταν ... γάτα {όχι, όχι, δεν τους έχει κτυπήσει η ασθένεια των πολιτισμένων Γερμανών που πηγαίνουν σε μπορντέλα για να κτηνοβατήσουν…}

... απλώς καμάρωναν την ομορφιά της νεαρής γαλής.

Η γλυκιά Γωγώ που πάντα μας περιμένει
στον Ναό της Εκάτης,
εκεί
και ίσως όχι εκεί ...

Σχεδόν αμέσως τους είπα το όνομά της, μιας και την προηγούμενη φορά την είχα ονοματοδοτήσει σύμφωνα με μια επίσης γλυκιά και ευγενική γράφουσα από την Πιερία, που το όνομά της αποτελείται από την επανάληψη δύο συλλαβών… Γωγώ ! 

Όπως τότε λοιπόν, που μιλούσαμε στο τηλέφωνο και ήταν ήδη εκεί έστω και αν ήταν μακριά, πες πως και σήμερα ήταν μαζί στην παρέα η όμορφη Georgia, μιας και της έχω πει πολλές φορές πως θα κάνουμε μυητική περιήγηση στις κόκκινες γραμμές της ιστορίας, που οι βολεμένοι τις ονομάζουν «μύθους», εξυπηρετώντας την άγνοιά τους την ώρα που ρεύονται.

Ευελπιστώ πως σύντομα λοιπόν, 

Εκαταίες θα γίνουμε,
ίσως όχι γάτες αγαπητή μου Κακαλό,
μα σίγουρα περιηγήτριες ενός παρελθόντος που φανερώνεται μόνο
σε όσους έχουν μάτια... Ψυχής. 

Σε εμάς ή σε εκείνους ;

Φιλάρεσκα ντροπαλοί συγγραφείς.

Με πέπλο που συμβολίζει τις απομονωμένες ώρες της δημιουργίας
και παλάμες ανοιχτές προς 

τους ανθρώπους που επιθυμούμε 
να μας ξεγυμνώσουν. 

Εξουσιάζουμε, μα είμαστε και οι περισσότερο εξουσιαζόμενοι.
Από όλους, θαρρώ.

Όταν αγαπήσουμε τους ήρωές μας αυτοί 

αρνούνται να πεθάνουν
κι αυτοί που 

αδίστακτα δολοφονούμε με μια-δυο χαρακιές από άνθρακα,
παραμένουν χλευαστικά ζωντανοί,
γράμμα το γράμμα, λέξη την λέξη, σελίδα την σελίδα
{ένα θαυμάσιο υπαρκτό ανύπαρκτο έγκλημα. 

Σαν την νυχτοπεταλούδα που ξέρει ότι θα πεθάνει αν
ζυγώσει την φλόγα - μα παρ' όλα αυτά, το τολμά,
καθώς καιόμενη σκορπά 

εφήμερες λάμψεις στην σκοτωδία της σύντομης ζωής της}.

Αλλοπρόσαλλη απεικόνιση ενός κόσμου που τελικά ...

σε ποιους ανήκει ; 

Απόψε η Νύχτα

Απόψε

πετάχτηκα ως την Ξάνθη για να καπνίσω βαρύ πομάκικο καπνό

και ως τον Έβρο έφτασα για να φυλάξω τις δικές μου Θερμοπύλες.

Περπάτησα στην Χίο με βήματα σεβάσμια 

για να μαζέψω τα Δάκρυα των Δέντρων

και στην Κεφαλλονιά βυθίστηκα σε μήτρα σπηλαιώδη

για να γνωρίσω από κοντά κι εγώ 

κάτι το τόσο χθόνιο και αποτροπαϊκό

που να έχει όμως όνομα γλυκό, 

γλυκό σαν Μελισσάνη.

Έπειτα, 

πήρα τον Βορρά κι ανέβηκα στην Σαμοθράκη,

Θυσία να δώσω εκείνα τα θλιμμένα, τα παλιά τα χρόνια μου, 

αυτά που κάποτε με τραβούσαν πάντα πίσω,

και ξαφνικά, 

κάπου στον Νότο και σε στεριά που είναι γνωστή σαν Πελοπόννησος 

γάργαρο κάλεσμα ακούστηκε να αντηχεί.

Και ναι ... η Νέδα η ελικόρροη ήταν εκείνη που με φώναζε 

με το όνομά μου το κρυφό,
αυτό που μόνο ο Άνεμος το ξέρει, 

για να βουτήξω έστω για λίγο στα παγωμένα της νερά, 

έστω και λίγο 

ή για όσο η σάρκα μου αντέξει,

ίσα να δροσιστώ, 

ίσα για να συγκεντρωθώ για τον επόμενο Σταθμό ...

Σταθμός Άρωμα.

Τρέχω,
τρέχω με αέρινα πόδια για να μυρίσω το Φιόρο του Λεβάντε, 

να το κρατήσω τρυφερά στο ένα μου χέρι

ενώ με το άλλο γνέφω Αντίο, σε ποιον, σε τι ... 

ούτε κι εγώ δεν ξέρω

τώρα πια. 

Λεβάντα είναι το άρωμα της Νιότης μου, 

Κρυφτό είναι το παιγνίδι των Χρόνων μου,

Χαμόγελο είναι η εικόνα του Μέλλοντος.

Τρέχω λοιπόν, 

τρέχω να πολεμήσω σαν Ιππότης, σαν Ναΐτης,

υπέρμαχος ανδρείος με έμβλημα ένα γλυπτό από Fleur-de-Lis

φτάνω στην καστροπολιτεία της Μόνης Έμβασης κι έπειτα,

ξεχνώ πως είμαι απλά ένας Τριστάνος 

και

τρέχω, τρέχω, τρέχω να σκαρφαλώσω 

πάνω σε ερειπωμένους μανιάτικους πύργους.

Το αέρινο φάντασμά μου θα νικήσει τον ~Πανδαμάτορα ;~ Χρόνο 

κι εγώ τώρα πια, 

σαν άλλη, σαν άλλη, σαν άλλη μία ρομαντική Ιζόλδη 

με κόκκινα, καστανοκόκκινα, μακριά κυματιστά μαλλιά
τρέχω, τρέχω, τρέχω να προλάβω.

Ποιον, τι ... 

ούτε κι εγώ δεν ξέρω

τώρα πια. 

Λεβάντα είναι το άρωμα της Νιότης μου, 

Κρυφτό είναι το παιγνίδι των Χρόνων μου,

Χαμόγελο είναι η εικόνα του Μέλλοντος.

Νυχτερινής Φαντασίας Περιπλανήσεις

με Ένα και μόνο μουσικό θέμα που ταιριάζει απόλυτα και μόνο σε αυτές ...

Te Walkabouts - The Train Leaves at 8:00

© 2013 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Σκέψεις

Δέλεαρ με χρώμα Σμαραγδιού

Θέλγητρο η νυχτιά,

παιγνιδιάρα Σειρήνα

που επικίνδυνα σε ελκύει να βρεις την στιγμή σου και

-γιατί όχι;-

να την μοιραστείς.

Σκοτεινή σπηλιά που αν δεν τολμήσεις να μπεις,

ίσως και να χάσεις τον θησαυρό που κρύβει μες στα σπλάχνα της.

Γητεία, Ξόρκι και Μάγεμα,

Σαγήνης ιστοί που σε αγκαλιάζουν θελκτικά αέρινα.

Έτσι αισθάνομαι απόψε ...

Με κάποιους λοιπόν, έχω πιει ένα ποτήρι κρασί,

με κάποιους άλλους έχω μοιραστεί αστυμαγικές,

νυχτερινές περιπλανήσεις στην πόλη των Αθηνών,

ενώ δεν λείπουν κι εκείνοι,

το πανόραμα των οποίων έχω αφήσει αχαρτογράφητο

κι ίσως, έτσι να παραμείνει.

Το πέρασμα όλων σας όμως έκανε αυτήν την ημέρα ξεχωριστή,

από την Ανατολή της μέχρι την Δύση της,

όσο ξεχωριστό είναι και το μουσικό άκουσμα

που επέλεξα να αναρτήσω απόψε

θέλοντας να σας ευχαριστήσω 

για τις ευχές σας και τις σκέψεις σας.

Αυτή η Κέλτικη Μυσταγωγική Περιήγηση

αφιερώνεται σε όλες και όλους εσάς

επειδή

με το Πέρασμά σας δημιουργήσατε το Μάγεμα

ή όπως αλλιώς αποκαλώ

εκείνη την παλαιή,

την ανέγνωρη μα και τόσο πρόδηλη

☊ Αλχημική Γοητεία ☋ 

© 2013 Κωνσταντίνα Λαψάτη ~ Σκέψεις

Ἔρως ἤ Ἀ-γάπη;

Ἀ-γάπη…Τὸ περὶ ἀγάπης δέ, κατάγετε λένε συνήθως ἐκ τοῦ λίαν-πολύ καὶ τοῦ πάομαι-ἀποκτῶ, κατέχω....Κτητικὸν συναίσθημα...καὶ ὅπου κτητικόν, μὴ Ἐλεύθερον κατ' ἐμέ, ἄρα καὶ μὴ Ἐρωτικόν, ἄρα σύνηθες....ἀγάπη δηλαδή, σχεδὸν μία συνήθεια! Ἴσως ἡ μοναδικὴ λέξις ποὺ δὲν ἀπασχόλησε καθόλου, μὰ καθόλου, τοὺς μεγίστους τῆς παγκοσμίου φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, τραγωδίας. Μήτε Πλάτων, μήτες Ἀριστοτέλης, Εὐρυπίδης, Ὅμηρος, Αἰσχύλος, Σοφοκλῆς, Ἡράκλειτος καὶ οὐκ ἐστὶν αὐτῶν ἀριθμός. Μήποτες ἀνέλυσαν τὴν λέξιν αὐτήν, μὲ τὸ ἴσως στερητικὸν Ἄλφα εἰς τὸ ξεκίνημά της… Αὐτὸ καὶ μόνον, σὲ σκέψεις μὲ βάζει, διότι κατ’ ἐμέ, τὰ πάντα εἶναι Ἔρωτας! Ὅταν Αὐτὸς ἐχρηματίσθη ντροπὴ ἀπὸ τὸ σύστημα τῶν ἀρνητῶν τὴν φύσιν τους, μοῦ ἔμαθαν τὴν λέξιν ἀ-γάπη…Τὸ μέγιστον λοιπὸν κρυμμένον μήνυμα, εἶναι ὁ Ἔρως, ὁ Θεῖος Ἔρως.

                  

 Ἔλεγαν τὴν λέξιν – τίτλον Ἱέρεια, οἱ πρόγονοί μας….

Πεῖτε μου πῶς τὴν φαντάζεσθε; Εὐμορφία, νιότης, πλούσια καθαρά μὲ λάμψιν μαλλιά, χαμόγελον ἴδιον τοῦ Ἔρωτος κι ἕνα φόρεμα λευκόν, στολίδι σκέτον, νὰ τὴν χαρακτηρίζῃ θηλυκόν. Λερώσαμε τὴν λέξιν, ἐσκεμμένως ἴσως, δένοντας τὴν λέξιν πόρνη, μὲ τὴν Ἱέρειαν, καὶ δούλην τὴν ἐκάναμε, Ἱερόδουλον… Κι ἔπειτας ἀλλάξαμε ἀκόμη καὶ τὴν σκέψιν. Σήμερα, τὴν θέσιν τῆς Ἱέρειας κατέχει ἡ καλόγρια…Οὐδὲν ἐπὶ τούτου σχόλιον!

 Ἄς γυρίσουμε ὅμως πίσω, εἰς τὰ πέντε γράμματα τῆς λέξεως:

Α = Ἄλφα,  ἡ τῶν πάντων ἀρχή, ἡ ἀνάσα, ἡ γέννεσις.

Γ = Γάμμα,  Γαῖα, ἡ ζωοδόχος, ἡ τροφός.

Α = Ἄλφα. Καὶ πάλιν ἡ ἀρχή, ἀνάσα φέρειν.

Π = πῑ. Πᾶν, τὸ Πᾶν, ὅπως Σύμπαν.

Η = Ἦτα, Ἡέλιος!

 Ἐὰν ἀφαιρέσουμε τὸ Ἄλφα, τὴν ἀρχὴν τῶν Πάντων, ἄρα τὴν ἀνάσα, διότι αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη τῆς ζωῆς κραυγή, μένει τὸ Γάμμα. Ἡ Γαῖα, ἡ Πᾶν-Γαῖα, νεκρή, χωρὶς ἀπογόνους, μονάχη νὰ γυροβολᾶ εἰς τοῦ Πανὸς τὴν ἀγκάλην, ἀντίκρυ καὶ γύρω τοῦ Ἡελίου…

Ἄ,  λοιπὸν πρωτίστως…τί ἄραγε νὰ σημαίνῃ αὐτὴ ἡ λέξις, ποὺ ἐκ τῶν μεγίστων μὰ καὶ ἐκ τῶν μετρίων, οὐδεὶς μαζύ της ἀσχολήθηκε; Ἀναφέρεται σὲ λίγες μονάχα ἀράδες τῆς Ἀρχαίας Ἐλληνικῆς Γραμματείας καὶ πλέον δὲν δύναμαι νὰ τὴν συνδέσω μὲ αὐτὸ ποὺ αἰσθάνομαι ὅταν ῥιγῶ, ἐμπρὸς εἰς τὸ χαμόγελον ἑνὸς θηλυκοῦ, σὰν μοῦ χαμογελᾶ τὸ βρέφος, τὸ παιδί μου, σὰν τρίβεται νιογέννητον κουτάβι εἰς τὰ στήθια μου μέσα, σὰν τ’ ἀχνιστὸν καρβέλι μὲ οἶνον μὲ μαγεύουν...

Αὐτὰ μονάχα Ἔρωτας εἶναι… Δὲν εἶναι, ποτὲς δὲν ἦταν ἀ-γάπη…Λένε κάποιοι πὼς πρῶτος ὁ Ἔρωτας ἔρχεται, μετὰ μὲ φούριαν φεύγει καὶ μένει ἡ ἀ-γάπη, δηλαδὴ ἡ συνήθεια…

Μὰ ἐγὼ θέλω Ἔρωτα! Ποῖος σᾶς εἶπε, ποῖος τὸ δικαίωμα σᾶς ἔδωσε, εἰς τὸ μυαλό μου μέσα νὰ ῥιζώσετε , πὼς σὰν θὰ μεγαλώσω, ἀπὸ συνήθεια θὰ ζῶ; Ὄχι!!! Ἀρνοῦμαι!!! Σὰν χαζεύω ἐσᾶς, κάπου ἠ χημεία μου ἀπαντᾶ ἕνα χαμόγελον ἄλλον…αὐτὸ ἐγὼ τὸ Ἐράω, δὲν τὸ ἀ-γαπῶ! Ποτές μου, ἀκόμη καὶ σὰν ἡ θλίψις τῆς νιότης φέρει τὸ γῆρας, δὲν θέλω ν’ ἀ-γαπῶ τὸ χαμόγελόν σου. Θέλω μέσα μου νὰ κοχλάζῃ Ἔρωτας γι  αὐτό!

Μὰ πῶς νὰ συμβῇ, ὅταν ἀπὸ τὰ παιδιάτα μου χρόνια μὲ διαβρώνεις; ἀ-γάπη μοῦ λές, σ’ ἀγαπῶ νὰ λέγω…Ἀλλοιώνεται ἠ καθαρότητα τῆς σκέψεως καὶ τοῦ συναισθήματός μου! Κάποιος, κάποιοι, λένε πὼς εἶμαι τρανὸς σὰν γράφω. Ἴσως νὰ ᾿ναι κι ἔτσι, ἴσως καὶ ὄχι. Ἄν ὅμως εἶναι, τότες νὰ γνωρίζετε πὼς αὐτὸ ποὺ μὲ διαφοροποιεῖ ἀπὸ τοὺς ἄλλους, εἶναι πὼς ἐγὼ δὲν Ἀ-γαπῶ Τίποτα! Ποτές μου δὲν ἠ-γάπησα! 

Μονάχα Ἔρωταν αἰσθάνομαι, κατὰ πὼς θέλησε τὸ Ἑλληνικὸν αἷμα μέσα μου νὰ κατοικήσῃ. Ἀκόμη καὶ ὅταν τὸ κρύον γήινον νεαρὸν ὕδωρ μιᾶς πηγῆς, ἔρχεται ὑπερήφανον μέσα νὰ κυλήσῃ εἰς τὰ σωθικά μου, Ἔρωταν αἰσθάνομαι…Ἔρωταν Ἄθρωπε, ὁποὺ τὸ δυνατόν του ῥὸ προφέροντας, ἡ δόνησις τρομάζει με…

                         

Μὰ μὲ συνεπῆραν οἱ λέξεις μαζύ τους σὲ ταξείδια τοῦ κόσμου ἐτούτου καὶ ἤθελα νὰ σᾶς πῶ, πὼς σὰν ὁ Ἔρωτας ἀ-γάπη ἔγινε, συνήθεια ἔγινε, ἐγὼ ἔγινα ἀνθρωπος δοῦλος τῆς ἀ-γάπης, τῆς ἀ-γάπης τοῦ Θεοῦ…

                       Μὰ ποῖος Πατέρας εἶναι αὐτός, ποὺ τὸ παιδί του θέλει δουλικόν;

Καὶ νὰ οἱ εὐχές μου εἰς τὴν μικρήν μου κόρη!

«Κόρη μου·

νὰ ᾿ναι ἡ ζωή σου ἔρωτας…»

«Νὰ χαίρεσαι τὸν ἔρωτα

ὅπως ὁ φλοῖσβος τὴν ἀκτήν,

ὅπως ὁ ἄγριος ποθεῖ βοριᾶς

τὴν κάτασπρην τοῦ χιονιᾶ θωριά,

ὅπως ἀνέραστον τὸ χῶμα λαχταρᾶ

παρθένα τῆς βροχῆς νὰ ᾿ν’ ἡ ἀγκαλιά…»

« Ζῆσε ἔντιμα …

ζῆσε μὲ ἔρωτα …

ζῆσε μὲ φρόνησιν …

γιὰ νὰ ζήσῃς …»

 Ὁ Ἔρωτας εἶναι Ἐλεύθερος σεβασμὸς καὶ ὄχι ὑποχρέωσις. Ὁ Ἔρωτας εἶναι σὰν γερνᾶ, ὄχι συνήθεια, μὰ σὰν τὸν Ἡέλιον, ποὺ κουρασμένος γέρνει μέσα σὲ πέλαγα μακρινά, νὰ δροσίσῃ τὴν ἄσβεστον πύραν του! Ὁ Ἔρωτας εἶναι ζωή, εἶναι φιλοσοφία…καὶ σὰν αἰσθάνομαι γιὰ ἐσένα Ἔρωταν ὡς ἀρσενικόν, τότες ἐσὺ θὰ εἶσαι Ἱέρεια τῆς ζωῆς ὁποὺ ἐγώ, ἀναγνωρίζοντάς Τον χωρὶς ἄλφα στερητικόν, θὰ παλεύω μέχρις νὰ ταξειδέψω εἰς τὰ ὄνειρά μου, νὰ φθάσω τὴν Ἱερότηταν τῆς Μητριαρχίας ποὺ διέπεις ὡς Ἁρμονία τοῦ Σύμπαντος Κόσμου…

Ἐγὼ τὸν Ἔρωτα τυχαία τὸν ἐσυνάντησα νὰ εὐλογῇ τὶς θάλασσες κι ἦταν βαπόρι ἀλώβητον, ὁ Κάπταιν Λόγος, ὁ Ἔρωτας τῆς Ἁρμύρας, σὲ φοῦρια ἐπάνω κύματα ταξειδευτής. Τυχαία νὰ πλάθῃ ὄνειρα τὸν ἐσυνάντησα εἰς τὶς ἄκριες τῶν τραίνων ῥάγες, σκαρφαλωμένον σὲ πανώρια Ἑλληνικὰ βουνά κι ὕστερις εἰκόνες ἀπρόσιτες ἀπὸ μορφές ἱερειῶν τῶν Θεῶν εἰς τ’ ἀντίκρυ πλακόστρωτον νὰ σκαρώνῃ…τυχαία τὸν ἐσυνάντησα, τὸν ἄνεμον σὲ φυγὴν νὰ κουμαντάρῃ, καθὼς ἀλαφιασμένη ξοπίσω μου ἔσβηνε ἡ νόθα ἐντροπής…Κραττοῦσα μονάχα θυμᾶμαι εἰς τὰ χέρια, τοῦ Φοίβου μιὰ χαμογελιά, ποὺ ἡ μιά της ἀκριά, εἰς τὸν κόσμον τῶν χειλιῶν σου ἐφώλιασεν…Τυχαία τὸν ἐσυνάντησα μιὰν ὥρα τοῦ χρόνου μου ποὺ ἐφώναζε τότες:

Γυναῖκα, γυναῖκα, νὰ σταθῇς σοῦ ζητῶ,

νὰ σὲ τιμήσῃ ὁ λόγος μου

κι ὕστερα νὰ βαζίσω είς τὸ φωτεινόν μου ξαστέρωμα.

Μὴν θαρρεῖς γυναῖκα πὼς τάχα εἶμαι Ἐραστής…

ὄχι Γυναῖκα μὴν νὰ χαρῇς…

μονάχα Ἔρωτας εἶμαι ὑγιής,

κι Ἐσὺ Ὡραία, ὡς Ἔρωτας Ἀρχή…

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

11-2-2013

Η ανάρτηση Ἔρως ἤ  Ἀ-γάπη; 

προέρχεται από το προσωπικό ιστολόγιο του Δεσποτάκη της Δαμητρός

Το Τέλος και η Αρχή

Έχω την χαρά να σας ενημερώσω ότι το Σάββατο,

πέντε Μαΐου και στις επτά το απόγευμα,

θα βρίσκομαι στην Έκθεση Βιβλίου που πραγματοποιείται στο Πεδίον του Άρεως.

Στο περίπτερο 114 των Εκδόσεων Ενάλιος ~ Ωκεανός

θα συναντήσετε εμένα και την Έμπονυ Βάργκας που ήδη κυκλοφορεί... και δαγκώνει.

Ένα τέλος όμως που προμηνύει μία καινούργια αρχή...

ακόμα καλλίτερη...

περισσότερο γοητευτική...

τρελά συναρπαστική...

αφάνταστα μαγική...

Για άλλη μία φορά σας καλωσορίζω στον κόσμο μου
στον κόσμο της Δημιουργού Συνειδήσεων
όπου όλα είναι δυνατά,

γιατί αν δεν ήταν

τότε για ποιό λόγο άραγε υπήρχαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν

; ... Storytellers ... ;

©Κωνσταντίνα Λαψάτη 

Η Μόνα Λίζα και η Μόνα Λίζα-Άβαταρ

Όλοι γνωρίζουμε την Μόνα Λίζα του Leonardo Da Vinci,
καθώς και την αυθεντική μοναδικότητά της.

Πιστεύω λοιπόν πως έχουμε λίγη από την στοιχειώδη εξυπνάδα ώστε να αναγνωρίζουμε έναν δημιουργό αλλά και τα έργα του.

Δυστυχώς όμως, κυκλοφορούν κι άλλοι πίνακες με Μόνες Λίζες-Άβαταρ
αγνώστων και σίγουρα ατάλαντων δημιουργών,
αφόρητα κίβδηλες, εκνευριστικά αντιαισθητικές, αντιπαθητικά νοθευμένες.
Οι Μόνες Λίζες-Άβαταρ θεωρούν τους εαυτούς τους ξεχωριστούς,
αλλά κάποτε πρέπει να μάθουν ότι είναι νεκρές από εμπνεύσεις.
Αρπάζουν τα πάντα από παντού και το σύνολο αυτής της αρπαγής,
το ονομάζουν έμπνευση.
Όταν έχεις το σύνδρομο της στέρησης της έμπνευσης,
παραφυλάς και αρπάζεις μέχρι και τα σκουπίδια του δημιουργού.Δεν χρειάστηκε ποτέ να εκμαιεύσω/αρπάξω/κλέψω οτιδήποτε από κανέναν,
διότι γνωρίζω για ποια πράγματα είμαι ικανή
- και για ποια όχι -
και ξέρω πολύ καλά ότι στα πρώτα είμαι άψογη,
χωρίς να χρειαστεί να λαφυραγωγήσω ιδέες ώστε να ανέβω ένα παραπάνω σκαλοπάτι
ή απλά να φανώ αρεστή και κουλτουριάρα, πάνω σε ξένες πλάτες.
Η δική μου έμπνευση όμως, μου ανήκει,
όπως η Μόνα Λίζα ανήκει στον ζωγράφο που την δημιούργησε,
όπως όλες οι ιδέες
-πνευματικά παιδιά-
ανήκουν σε εκείνους που πρώτα τις σκέφτηκαν και μετά τις υλοποίησαν, με κόπο,
ώστε έπειτα, να δοθούν στον κόσμο.
Σε κόπο άλλου, δεν βάζω τον δικό μου ιδρώτα. Είναι ανέντιμο.
Σε δικό μου κόπο πάντως, μην βάζεις το χεράκι σου. Είναι άτιμο.
Κλείνω με μία από τις πολλές δικαιώσεις:
Όπως ανέφερα, όλοι γνωρίζουμε την Μόνα Λίζα του Leonardo Da Vinci,
καθώς και την αυθεντική μοναδικότητά της.
Όταν λοιπόν θα δείτε μία νέα Μόνα Λίζα-Άβαταρ,
έναν ατάλαντο κλώνο του πραγματικού δημιουργού,
είμαι βέβαιη πως θα μπορέσετε να ξεχωρίσετε μεμιάς
το Αληθινό από το Ψεύτικο,
την Εντιμότητα από την Ατιμία,
το κοπιαστικό δημιούργημα από το copyαστικό έκτρωμα,
όπως ακριβώς ξεχωρίσατε με ευκολία ότι η αληθινή Μόνα Λίζα είναι στα αριστερά
και η κάλπικη Μόνα Λίζα-Άβαταρ είναι στα δεξιά.
Αυτό συμβαίνει επειδή το πραγματικό Ταλέντο δεν κρύβεται.
Θάβεται, κάποιες φορές ναι, θάβεται,
μα σαν σπόρος, επίμονα ξεπετιέται πάλι μέσα από το χώμα,
ώσπου να φυτρώσει και να αποδώσει τους καρπούς εκείνους
που θα προσφέρουν την απαραίτητη τροφή στο πνεύμα.

 

© 2012 Κωνσταντίνα Λαψάτη